Αδιάφορο βαθμολογικά ήταν το παιχνίδι του Παναθηναϊκού στη Λάρισα, όμως για τον Ουζουνίδη και τους παίκτες του το πρώτο διπλό της σεζόν ήρθε την κατάλληλη εποχή κι έχει τεράστια ψυχολογική σημασία.

Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα για το τριφύλλι είναι χαραμάδα ελπίδας η ομάδα να στέκεται στα πόδια της και να παίρνει ένα τρίποντο σε μια έδρα που πάντα ήταν δύσκολη για τους μεγάλους.

Θυμίζω ότι οι δύο διεκδικητές του τίτλου, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, απέτυχαν να περάσουν από την Λάρισα.

Και μπόρεσε ο Παναθηναϊκός, ο οποίος, βέβαια, δεν είχε άγχος, έπαιξε ελεύθερα και στο τέλος πήρε αυτό που του αναλογούσε.

Ήταν καλύτερος σαν ομάδα, έβγαλε περισσότερη ενέργεια και φάνηκε να θέλει το ματς πιο πολύ από τους Θεσσαλούς.

Ήταν πολύ σοβαρός, οργανωμένος και ουσιαστικός.

Το πρώτο ημίχρονο ανήκε ολοκληρωτικά στους πράσινους, οι οποίοι μπήκαν δυνατά, κυκλοφόρησαν σωστά τη μπάλα και γενικά είχαν τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα.

Κατάφεραν να σκοράρουν και να πάρουν τα πάνω τους απέναντι σε μια ομάδα που ήταν εκτός αγώνα.

Κακή η εικόνα για την Λάρισα, η οποία ανέπτυξε πρωτοβουλία στην επανάληψη γιατί ο Παναθηναϊκός της έδωσε χώρο.

Το τριφύλλι οπισθοχώρησε και στόχος του ήταν να διαφυλάξει το 0-1.

Και πάλι, όμως, η ομάδα του Φυντάνη δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο, είχε προβλήματα στο επιθετικό της κομμάτι, ενώ όσο περνούσε η ώρα η άμυνά της άνοιγε περισσότερο και ήταν εκτεθειμένη.

Θεωρώ απόλυτα δικαιολογημένους τους οπαδούς της Α.Ε.Λ. που έκραξαν προπονητή και παίκτες, διότι η ομάδα τους έχει μεταπτώσεις στην απόδοσή της.

Στον Παναθηναϊκό λογικό είναι τα πρόσωπα των παικτών και του Ουζουνίδη να φαίνονται χαρούμενα.

Τραβάνε τεράστιο κουπί και τέτοιες νίκες τους οπλίζουν με μεγάλη εσωτερική δύναμη για να συνεχίσουν να μάχονται μέχρι το τέλος.

Μου άρεσε ο Κάτσε, γιατί έτρεξε πολύ, κάλυψε χώρους και βοήθησε τα μέγιστα για τη νίκη της νέας του ομάδας.

Πολύ καλός ήταν και ο σκόρερ Λουντ, ο οποίος  συνεργάστηκε σωστά με τον Δώνη και κράτησε μπάλα  εκεί που έπρεπε.