Όσοι διαβάσατε το σημερινό μου κείμενο θα ξέρετε ήδη ότι διαφωνώ με την απόφαση του Ολυμπιακού να απολύσει τον Μίτσελ.

Ασφαλώς ο Μαρινάκης έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο να δει τι θα κάνει με την ομάδα του.

Αυτός είναι ο ιδιοκτήτης και πήρε μια δύσκολη απόφαση κόντρα στο ρεύμα…

Αν θυμηθούμε ότι ο Ζαρντίμ έφυγε αήττητος και με 10 βαθμούς μπροστά από τον δεύτερο, τότε ο Μίτσελ κάθισε πολύ στον Ολυμπιακό.

Θα περιμένω να  “τρέξει” το ρεπορτάζ και θα επανέρθω αργότερα… Σας θυμίζω τι έγραψα πριν την απομάκρυνση του Ισπανού.

Έχω τοποθετηθεί αρκετές φορές για τον Μίτσελ. Μου αρέσει αυτός ο προπονητής.

Όταν ήρθε στον Ολυμπιακό τον υποδέχτηκα επιφυλακτικά, όμως στην πορεία διαπίστωσα ότι παρά τα όσα έγραφαν οι Ισπανοί συνάδελφοι ο παλιός άσος της Ρεάλ το έχει το προπονητηλίκι.

Είναι εργατικός, σοβαρός, τολμηρός σε επιλογές προσώπων και τακτικής και επικοινωνιακός με τους παίκτες και τον κόσμο μέσω του Τύπου.

Όπως έγραψα και χθες το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι ο Μίτσελ και στερείται λογικής να αντικατασταθεί στα μισά του πρωταθλήματος και λίγο καιρό πριν τα ευρωπαϊκά ματς με την Ντνίπρο.

Όταν, δηλαδή, ο Μίτσελ πάει καλά στο Τσάμπιονς Λιγκ και γονατίζει ομαδάρες είναι προπονηταράς και επειδή η ομάδα σέρνεται στο πρωτάθλημα είναι θέμα του Ισπανού;

Δύο είναι οι λόγοι που ο Ολυμπιακός είναι προβληματικός στο πρωτάθλημα και έχει δώσει το δικαίωμα στον ΠΑΟΚ να διεκδικεί τον τίτλο με αξιώσεις.

Ο πρώτος έχει να κάνει με την έλλειψη κινήτρων κυρίως από τους ξένους παίκτες να τα δίνουν όλα όπως στην Ευρώπη.

Ανεξάρτητα το τι λένε φαίνεται ολοκάθαρα ότι ξενερώνουν αφήνοντας την Ατλέτικο Μαδρίτης και τη Γιουβέντους και παίζοντας με τον Λεβαδειακό και τον Πλατανιά.

Σε αυτό το λεπτό σημείο ασφαλώς ο Μίτσελ έχει τις ευθύνες του, διότι δεν κατάφερε να πάρει από τους ξένους αυτό που μπορούν να δώσουν και στις ελληνικές διοργανώσεις.

Και δεν τα κατάφερε επειδή οι περισσότερες μεταγραφές δεν παίζουν και τα κάστανα από τη φωτιά τα  βγάζουν οι πιο παλιοί.

Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος που ο Ολυμπιακός έχει κάνει όλα τα ματς ντέρμπι είναι οι αποτυχημένες επιλογές του περασμένου καλοκαιριού.

Οι παίκτες που έχουν βγει είναι οι δύο ακραίοι μπακ, ο Μαζουακού και ο Ομάρ,  ο Μιλιβόγεβιτς, ενώ η περίπτωση του Κασάμι σηκώνει συζήτηση.

Ο Μπενίτες έχει καλά στοιχεία, όμως θέλει χρόνο και δεν θεωρείται βασικό στέλεχος. Όπως και ο Ντοσεβί.

Προς το παρόν είναι παίκτες ρεζέρβες και το ίδιο ισχύει για τους Αυλωνίτη, Γιαννούλη στην άμυνα και τους Φορτούνη, Μπουχαλάκη στα χαφ.

Ο Αμπιντάλ έφυγε, ο Μποτία δεν είναι για τόσο υψηλό επίπεδο, όπως και οι Ντουρμάζ, Γκαζαριάν.

Ο Αφελάι είναι παίκτης εγνωσμένης αξίας, όμως στον Ολυμπιακό δεν έχει μπει στο κλίμα και αδικεί τον εαυτό του.

Κατά τη διάρκεια της σεζόν ο Μίτσελ άλλαξε σχηματισμούς και τακτικές και προσπάθησε να βοηθήσει κάποιους παίκτες, όμως διαπίστωσε ότι και πάλι θα πρέπει να βασιστεί στον Ρομπέρτο με τους δύο ακραίους, στον Τσόρι, στους Μανιάτη, Εντιγκά και τον Μήτρογλου που έχει αρχίσει ξανά να βρίσκει τον δρόμο προς τα δίχτυα.

Φωνάζει από μακριά ότι η ομάδα θέλει ενίσχυση και στις τρείς γραμμές και περισσότερο στην άμυνα, που στο άμεσο μέλλον θα έχει αρκετή και δύσκολη δουλειά σε όλες τις διοργανώσεις.

Και κάτι τελευταίο που το θεωρώ εξίσου σημαντικό. Για να φανεί περισσότερο η δουλειά του προπονητή θα πρέπει να έχει τον ίδιο βασικό κορμό και οι προσθαφαιρέσεις να είναι μόνο αναγκαίες και περιορισμένες.

Αν κάθε χρόνο οι Ολυμπιακός πουλάει και αγοράζει, λογικό είναι να χάσει την ισορροπία και τη συνοχή του. Είναι δύσκολο για κάθε προπονητή να μοντάρει σωστά την ομάδα και να συνδυάζει το θετικό αποτέλεσμα με το θέαμα.

Με τέτοια πολιτική κινδυνεύεις να γκρεμίσεις ό,τι έχτισες τα τελευταία χρόνια.