Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το έχετε συνειδητοποιήσει ότι είναι μεγάλη δουλειά για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό να φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας στην Ευρωλίγκα.

Ναι μεν έχουν ιστορία, φανέλα, τίτλους και dna πρωταθλητών, όμως το μπάτζετ που διαθέτουν είναι πολύ μικρότερο από άλλες ομάδες.

Σίγουρα οι προπονητές τους θα ήθελαν κάποιους παίκτες ποιοτικότερους, όμως είναι υποχρεωμένοι να προχωρήσουν με αυτούς που μπορεί να πάρει το κλαμπ ανάλογα με τα χρήματα που υπάρχουν.

Και προσέξτε. Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο που οι ιδιοκτήτες κάποια χρήματα που βάζουν τα παίρνουν πίσω κι αρκετές φορές κερδίζουν κι από πάνω.

Στο μπάσκετ οι Αγγελόπουλοι και η οικογένεια Γιαννακόπουλου μόνο πληρώνουν.

Αυτά που παίρνουν πίσω είναι μια χούφτα μπροστά στα τεράστια ποσά που επενδύουν.

Κι όμως, τα καταφέρνουν μια χαρά. Κι όπως πάνε τα πράγματα μόνο έκπληξη δεν θα είναι να δούμε και τους δύο στο φάιναλ φορ του Βελιγραδίου, φτάνει, βέβαια, να μην βρεθούν αντίπαλοι στις διασταυρώσεις.

Ασφαλώς υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος, άλλωστε μόλις ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος.

Οι ομάδες μας, όμως, δείχνουν σοβαρότητα και βγάζουν εγωισμό.

Όχι μόνο δεν διαλέγουν αντιπάλους, αλλά κάθε ομάδα την αντιμετωπίζουν λες και ο αγώνας αυτός είναι τελικός.

Γι’ αυτό και στο τέλος παίρνουν αυτό που τους αξίζει. Παρά τα μεγάλα προβλήματα που έχει ο Ολυμπιακός με τους τραυματισμούς και τα  ατομικά λάθη των πράσινων σε θεωρητικά ματς στα μέτρα τους. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Όταν, όμως, βλέπεις Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό να καθαρίζουν με χαρακτηριστική ευκολία την Μιλάνο και την Εφές αντίστοιχα, τότε καταλαβαίνεις το κλίμα που υπάρχει στις δύο ελληνικές ομάδες.

Από χιλιόμετρα φαίνεται ότι βαθιά μέσα τους πιστεύουν στην μεγάλη διάκριση. 

Δεν παίζουν το εντυπωσιακό μπάσκετ, όμως είναι δύο από τις υπολογίσιμες δυνάμεις στην Ευρώπη και ικανές να πρωταγωνιστήσουν μέχρι το τέλος.

Προσωπικά είμαι αισιόδοξος, διότι οι δύο ομάδες βγάζουν υγεία και “φωνάζουν” ότι διψάνε για την επιτυχία.