Λέστερ της Ελλάδας αποκαλούν τον Ατρόμητο με αυτά που έχει πετύχει στον πρώτο γύρο κι έχουν δίκιο.

Δεν μπορώ να ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ιστορική ομάδα του Περιστερίου, αλλά πραγματικά εύχομαι να το ζήσουμε κι αυτό. Να δούμε μια ομάδα εκτός Π.Ο.Κ. και τον ΠΑΟΚ να στέφεται πρωταθλήτρια. Όπως η θρυλική Λάρισα την περίοδο 1987-88.

Ο φετινός Ατρόμητος είναι εντυπωσιακός και το μαρτυρούν οι 30 βαθμοί του. Βρίσκεται μόλις δύο πόντους πίσω από τον Ολυμπιακό και έναν από ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και στον δεύτερο γύρο έχει και τους τρεις στο Περιστέρι.

Επειδή δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου θεωρώ απίθανο να πάρει ο Ατρόμητος τον τίτλο, αλλά έτσι λέγαμε και για την ΑΕΚ. Ότι ποτέ δεν θα την δούμε στην Β’ και την Γ’ εθνική. Δεν έχει σημασία πώς και γιατί υποβιβάστηκε, αλλά το τι γράφει η ιστορία του ποδοσφαίρου.

Και στον πρώτο γύρο ο Ατρόμητος δικαιούται τον άτυπο τίτλο της κορυφαίας ομάδας σύμφωνα με τα αποτελέσματά της.

Έχασε μόλις μία φορά στην Τούμπα που έπαιξε με μισή ομάδα, έμεινε αήττητη στο γήπεδό της και εκτός έδρας πέτυχε τις περισσότερες νίκες. Έκανε πέντε διπλά, εκ των οποίων τα δύο ήταν σε βάρος του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ. Αν όλα αυτά τα είχε πετύχει, για παράδειγμα, ο ΠΑΟΚ, θα λέγαμε ότι φέτος ο τίτλος πάει προς την Θεσσαλονίκη.

Γιατί να διστάζουμε να το πούμε και για τους Περιστεριώτες που το πιστεύουν βαθιά μέσα τους κι ας μην το λένε; Η φιλοσοφία τους, άλλωστε, είναι ότι αντιμετωπίζουν κάθε ματς ξεχωριστά και το ταμείο θα γίνει στο τέλος.

Και προσέξτε. Ο Ατρόμητος έφτασε στην κορυφή με καλή μπάλα. Δεν μάγεψε, αλλά έπαιξε ορθολογικό ποδόσφαιρο. Ούτε… πούλμαν στην άμυνα έβαλε, ούτε έπαιρνε τους βαθμούς με… ανταρτοπόλεμο. Καθαρά και στα ίσα. Υπάρχει πλάνο από τον προπονητή και οι παίκτες το υπηρετούν σωστά.

Ο Ατρόμητος προσεγγίζει έτσι τα παιχνίδια, τουλάχιστον τα περισσότερα, για να τα κερδίσει κι όχι να μείνει ικανοποιημένος με την ισοπαλία. Κι αν στο ξεκίνημα είχε μονταριστεί πιο γρήγορα κι έβρισκε τα πατήματά του, τώρα θα ήταν μόνος πρώτος στην βαθμολογία. Σε κάθε περίπτωση έχει αρχίσει να σκάβει γερά θεμέλια για να ανέβει επίπεδο.

Το περασμένο καλοκαίρι η διοίκηση έκρινε σκόπιμο να προχωρήσει σε ξεσκαρτάρισμα της ομάδας και στο πάρε-δώσε το μεγάλο ρίσκο ήταν με τους δανεικούς παίκτες. Τρεις από τον ΠΑΟΚ (Ουάρντα, Γιαννούλης, Χατζηισαϊας) και ένας από τον Ολυμπιακό (Ρισβάνης). Η περίπτωση του Γιαννιώτη είναι διαφορετική.

Αυτοί οι παίκτες, λοιπόν, έχουν κάνει τη διαφορά. Μόνο σαν δανεικοί δεν συμπεριφέρονται κι αυτό έχει να κάνει με το κλίμα που συνάντησαν και το πώς τους διαχειρίζεται το κλαμπ και ο προπονητής. Οικογένεια με όλη τη σημασία της λέξης. Γι’ αυτό βγάζουν τρομερό πάθος και επιθυμία τους είναι να συνεχίσουν μέχρι το τέλος της σεζόν.

Αυτό, εκτιμώ, ότι θα είναι και το κλειδί της επιτυχίας του Ατρομήτου. Να διατηρηθεί αυτός ο κορμός. Μια άμυνα μπετόν με Χατζηισαϊα, Ρισβάνη Γιαννούλη, Κιβρακίδη και το φοβερό κέντρο με τους Ουάρντα, Βασιλακάκη, Ούμπιντες και Μάντσον. Μόνο επιθετικά η ομάδα θέλει ενίσχυση.

Ο δε Κάναντι κάνει τόσο σοβαρή και οργανωμένη δουλειά που υποχρέωσε την ΠΑΕ να του προτείνει ανανέωση του συμβολαίου του. Και να φανταστεί κανείς ότι από τα φιλικά ακόμα οι πιο πολλοί είχαν τον Αυστριακό τελειωμένο. Η απάντησή του είναι η ξεχωριστή εικόνα της ομάδας του στον αγωνιστικό χώρο.

ΥΓ.: Όταν ο Ατρόμητος κάνει πορεία πρωταθλητισμού, το γήπεδό του στο πολυπληθές Περιστέρι έπρεπε να συγκεντρώνει τουλάχιστον 10.000 κόσμο.