Ξεκινώ από τον κόσμο. Δεν περίμενα τόσο μεγάλη προσέλευση στο Καραϊσκάκη.

Δείγμα ότι οι Ελληνες πιστεύουν ξανά στην εθνική τους και τη στηρίζουν.

Με εξαίρεση τον εθνικό ύμνο της Κροατίας που κάποιοι ανεγκέφαλοι αποδοκίμασαν, το κοινό απόψε ήταν εκπληκτικό.

Όπως πρέπει να είναι σε όλα τα ματς. Είτε πρόκειται για αγώνες συλλόγων, είτε για την εθνική.

Μου άρεσε στο τέλος που ο κόσμος τραγούδησε τον εθνικό μας ύμνο και πολύ περισσότερο όταν χειροκρότησε τους διεθνείς.

Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίστηκε η προσπάθειά τους να πετύχουν το θαύμα.

Πραγματικά η εθνική ομάδα δεν είχε καμία σχέση με αυτή που εμφανίστηκε την περασμένη Πέμπτη στο Ζάγκρεμπ.

Από το πρώτο λεπτό οι παίκτες μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο αποφασισμένοι να παλέψουν για το καλύτερο δυνατό.

Έβγαλαν εγωισμό, έτρεξαν πολύ, πήγαιναν πρώτοι στην μπάλα και έδειξαν ότι πιστεύουν στην ανατροπή του 4-1.

Δεν τα κατάφεραν, διότι έτσι όπως κατέβηκε η ομάδα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να ανοίξει την καλοστημένη κροατική άμυνα.

Δέκα ώρες να έπαιζαν με αυτή την ενδεκάδα γκολ δεν θα έβαζαν…

Σε αυτό το ματς που τα παίζεις όλα για όλα και θέλεις πάση θυσία ένα γκολ στο ημίχρονο, δεν γίνεται να μην παίρνει φανέλα βασικού ο Φορτούνης.

Ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να περάσει μία κάθετη η, έστω να δημιουργήσει προϋποθέσεις ευκαιρίας.

Άστον εκτός ομάδας στην Κροατία που πας να παίξεις φουλ άμυνα, όχι στη ρεβάνς που δεν έχεις κι άλλον ποδοσφαιριστή με ανάλογα χαρακτηριστικά.

Ο Μπακασέτας σαν αντι-Φορτούνης απέτυχε να βοηθήσει στο άνοιγμα της κροατικής άμυνας.

Για εμένα θα είχε θέση στο αρχικό σχήμα αν δεν ξεκινούσε ο Ταχτσίδης η, ο Τζιόλης, έτσι ώστε μαζί με τον Φορτούνη να ρισκάραμε επιθετικά.

Έπειτα από αριστερά η εθνική ήταν ανύπαρκτη, διότι δεν είχε εξτρέμ, ενώ ακόμα και ο Ρέτσος γύριζε τη μπάλα προς τα πίσω.

Ο Σκίμπε μπορούσε να βάλει αριστερό μπακ τον Τοροσίδη και δεξιά τον Ρέτσο, όπως αγωνίζεται και στην Λεβερκούζεν, έτσι ώστε να είμαστε πιο επιθετικοί από τα άκρα.

Χωρίς δημιουργό, αριστερό ακραίο και με τον Μήτρογλου να είναι ολομόναχος και να μην παίρνει μπαλιές, πώς να φτιάξουμε φάσεις και να κυνηγήσουμε το γκολ;

Όχι ότι ο Χριστοδουλόπουλος έκανε κάτι το ιδιαίτερο από δεξιά, αλλά θεωρητικά είναι ένας παίκτης που μπορεί να ανταποκριθεί.

Στο δεύτερο ημίχρονο, βέβαια, μου άρεσε περισσότερο ο Γιαννιώτας, ο οποίος είναι πολύ πιο γρήγορος και… ανακατωσούρας.

Όπως η ομάδα προσέγγισε πιο λογικά την αντίπαλη περιοχή με την είσοδο του Φορτούνη.

Τέλος πάντων, ό,τι έγινε, έγινε. Η εθνική ομάδα τα έδωσε όλα και προδόθηκε από τα προσωπικά λάθη των παικτών στο πρώτο ματς.

Δεν είμαστε σαν τους Κροάτες, οι οποίοι έπαιξαν πολύ σφιχτά και πάτησαν στο σκορ του πρώτου αγώνα, όμως έχουμε ξαναφτιάξει την ομάδα και μπορούμε να την βελτιώσουμε. Και σε πρόσωπα και σε απόδοση.

Διαθέτουμε παίκτες με προσωπικότητα και ανεξάρτητα τι συνέβη στο Ζάγκρεμπ η φιλοσοφία μας είναι το αμυντικό παιχνίδι.

Μόνο αυτό ξέρουμε να κάνουμε καλά κι αυτό πρέπει να είναι και το όπλο μας για τη συνέχεια, διότι στερούμαστε τους παίκτες εκείνους που θα κάνουν τη διαφορά στο μεσοεπιθετικό κομμάτι.

Κάτι που φάνηκε κι απόψε σε όλη του την έκταση.

Πολύ θα θέλαμε να έχουμε Μανωλά και Σωκράτη στην επίθεση, όμως τέτοια ονόματα, τέτοιοι παίκτες κλάσεις δεν υπάρχουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο μόνος που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα είναι ο Δώνης.

Άρα, οφείλουμε να προσαρμοστούμε στην σκληρή πραγματικότητα και να πορευτούμε ανάλογα.