Έχω την αίσθηση ότι αν ο Καρνέζης δεν έκανε αυτό το τραγικό λάθος στο ξεκίνημα του ματς ίσως να βλέπαμε άλλο παιχνίδι.

Το γρήγορο 1-0 επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους διεθνείς, οι οποίοι έχασαν την αυτοσυγκέντρωσή τους και την συνοχή τους σαν ομάδα.

Ακόμα το δεύτερο και το τρίτο γκολ ήταν προϊόν της αποσταθεροποίησης της ελληνικής άμυνας.

Δεν έχουμε συνηθίσει να δεχόμαστε τέτοια τέρματα, τόσα πολλά και με αυτή την ευκολία.

Λες και οι Κροάτες έκαναν προπόνηση…

Την πατήσαμε, δηλαδή, από την άμυνά μας που είναι και το μεγάλο μας όπλο.

Δεν ήταν θέμα σχηματισμού, αν παίζαμε με 3-5-2 η, 4-4-1-1, αλλά κακής αμυντικής λειτουργίας που ξεκινούσε από τα χαφ.

Οι διεθνείς μας δεν είχαν καθαρό μυαλό κι αυτό φάνηκε αμέσως μετά το 2-1 που οι αντίπαλοι μας έβαλαν αμέσως και τρίτο γκολ.

Και με το καλημέρα του δευτέρου ημιχρόνου προστέθηκε ένα ακόμα μεγάλο λάθος με τον Σταφυλίδη.

Αυτό που με χάλασε είναι η ανικανότητά μας να παίξουμε δημιουργικό ποδόσφαιρο.

Είχαμε μπροστά μας ένα ολόκληρο ημίχρονο κι εμείς παίζαμε άμυνα για να μην φάμε κι άλλα γκολ.

Ε, πώς να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο;

Και πάλι καλά που ο Μήτρογλου είχε μια, δυο ευκαιρίες και στο 90 παραλίγο να μειώσει σε 4-2 και να δώσει κάποιο ενδιαφέρον στη ρεβάνς.

Γιατί τώρα με το 4-1 μόνο σε θαύμα μπορούμε να ελπίζουμε.

Στο κάτω κάτω η Κροατία διαθέτει παικταράδες, είναι πολύ πιο ποιοτική ομάδα από τη δική μας κι απόψε πήρε αυτό που άξιζε. Μια μεγάλη νίκη. Εύκολα κι απλά.

Ούτε ο πιο αισιόδοξος Κροάτης φίλαθλος θα περίμενε τέτοιο βράδυ.

Αλλά ούτε κι ο πιο απαισιόδοξος Ελληνας θα μπορούσε να φανταστεί αυτά τα προσωπικά λάθη που θα κοστίσουν στην ομάδα μια ολόκληρη πρόκριση στα τελικά του παγκοσμίου κυπέλλου.