Το τελευταίο πράγμα που απασχολούσε τον Λεμονή, τους παίκτες, τη διοίκηση και τον κόσμο του Ολυμπιακού ήταν αν η ομάδα τους θα έπαιζε καλά.

Αυτό που τους έκαιγε ήταν η νίκη σε βάρος του πρωτοπόρου ΠΑΟΚ.

Για να μείνει η ομάδα ζωντανή για τον τίτλο, να πάρει τα πάνω της σε ψυχολογία και φυσικά για το γόητρο.

Έτσι, μια γονατιά του Ένχελς στάθηκε αρκετή για τον Ολυμπιακό να λυγίσει την σθεναρή αντίσταση του ΠΑΟΚ και να δώσει κι άλλο χρώμα στο πρωτάθλημα.

Ως ποδοσφαιρικό θέαμα ήταν από τα χειρότερα ντέρμπι που έχουμε δει και οι περισσότεροι θα το ξεχάσουμε πολύ γρήγορα.

Υπήρχε ένταση, πολλά φάουλ, λάθη, διακοπές, διαμαρτυρίες.

Στα πρώτα 20 λεπτά οι θεσσαλονικείς έδειχναν πιο οργανωμένοι στον χώρο του κέντρου, όμως οι πρωταρχικός τους στόχος ήταν να μην δεχθούν γκολ.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να συνέρθει και στηριζόμενος στον πολύ καλό Φορτούνη προσπάθησε να κάνει αισθητή την παρουσία του στην εστία του Ρέι.

Οι ερυθρόλευκοι είχαν την εδαφική υπεροχή, κυκλοφόρησαν τη μπάλα, έχασαν μία, δύο ευκαιρίες, όμως όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Στην επανάληψη ο Ολυμπιακός βρήκε τον δρόμο προς τα δίχτυα και μετά έκανε το λάθος να δώσει από νωρίς πολλά μέτρα στον ΠΑΟΚ.

Για εμένα ο Λεμονής έπρεπε να κρατήσει την ομάδα του πιο ψηλά κι όχι να επιτρέπει στον δικέφαλο να έχει την κατοχή της μπάλας.

Άλλο αν ο ΠΑΟΚ αποδείχθηκε λίγος. Αυτό δεν σημαίνει ότι έκανε καλά ο προπονητής του Ολυμπιακού που τον ένοιαζε μόνο πώς θα κρατήσει το 1-0.

Κατανοητό το άγχος του για τη νίκη, αλλά ποτέ ένα ματς δεν τελειώνει όταν σκοράρει η μία ομάδα.

Ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχθεί την ισοφάριση.

Ο ΠΑΟΚ έπαιξε μόνο από τα στημένα και ήταν ακίνδυνος, αλλά όπως έγινε το 1-0 από το πουθενά έτσι θα μπορούσε να γίνει και το 1-1. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο.

Όπως και να έχει ο Ολυμπιακός πανηγύρισε μία σπουδαία νίκη που την πήρε γιατί την ήθελε πιο πολύ κι αυτό φάνηκε από το πάθος που έδειξαν οι παίκτες του.

Μια νίκη που θα τον βοηθήσει ψυχολογικά να βρει τα πατήματά του στον αγωνιστικό χώρο και σιγά σιγά να παίξει τη μπάλα που μπορεί.

Διαθέτει τους παίκτες να το κάνει, αλλά χρειάζεται χρόνο.

Ο ΠΑΟΚ των 14 ξένων ήταν πολύ λίγος στα μάτια μου.

Υποτίθεται ότι το ρόστερ του είναι το καλύτερο της σύγχρονης ιστορίας του, αλλά η ομάδα δεν έχει ταυτότητα.

Ο Λουτσέσκου κατέβηκε με Μακ, Βιεϊρίνια, Ελ Καντουρί, Πρίγιοβιτς και δεν ήξερες τι παιχνίδι ήθελε να παίξει. Άμυνα, επίθεση, ισορροπημένο, με κόντρες, με στημένα, με τι;

Κι όταν μετά το 1-0 αναγκάστηκε να παίξει φουλ επιθετικά και ο Ρουμάνος έβαλε τον Σάκχοφ(!), ο δικέφαλος αποδείχθηκε ότι δεν ξέρει να διασπάσει πολυπρόσωπες άμυνες.

Μόνο φάουλ και κόρνερ εκτελούσε και έδωσε την ευκαιρία στον Σισέ να ξεχωρίσει.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε τέσσερα εκτός έδρας ματς δεν έχει κερδίσει. Έτσι είναι ο πρωταθλητισμός;

Είναι ολοφάνερο ότι στα απαιτητικά ματς ο ΠΑΟΚ δεν τραβάει κι αυτό πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τον Σαββίδη.

Κι όχι να σκεπάσει το πρόβλημα επειδή η ομάδα του είναι ακόμα έναν πόντο πάνω από τον Ολυμπιακό. Αυτό δεν λέει τίποτα.

Και στο κάτω κάτω τώρα ήταν η μεγάλη ευκαιρία να πάρει αποτέλεσμα από τον Ολυμπιακό.

Αν χάνει με αυτό το υλικό κι έναν Ολυμπιακό που φέτος την έχει πατήσει σε αρκετά ματς, πότε θα κερδίσει και κυρίως πότε θα δείξει ότι πραγματικά ήρθε η ώρα να δει τον τίτλο κατάματα;

Ο διαιτητής και οι βοηθοί έκαναν αρκετά λάθη κυρίως σε βάρος του Ολυμπιακού. Και σε υποδείξεις και στον πειθαρχικό έλεγχο. Δεν επηρέασαν, όμως, το αποτέλεσμα.

Στο πρώτο «Βούλγαροι» που ακούστηκε, ο Κομίνης όφειλε να διακόψει τον αγώνα για να γίνουν συστάσεις στους οπαδούς.

Τόσα χρόνια είχε σταματήσει αυτό το εμετικό σύνθημα, γιατί επανήλθε ξανά και, μάλιστα, όχι μόνο από τους οργανωμένους; Κρίμα.