Το σημερινό παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Ατρόμητο είναι πιο δύσκολο από αυτό με την Γιουβέντους.

Στο Τορίνο η μοναδική συνταγή επιτυχίας ήταν η οργανωμένη άμυνα και για το κάτι παραπάνω οι αντεπιθέσεις και τα στημένα.

Με τους Περιστεριώτες το σκηνικό θα είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι ερυθρόλευκοι θα αντιμετωπίσουν μια ομάδα που θα παίξει πίσω από τη μπάλα και καλούνται να βρουν τον τρόπο να ξεκλειδώσουν την άμυνά τους.

Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι ότι μετά το στραπάτσο από την ΑΕΚ και τα όσα ακολούθησαν με Χάσι, Καπίνο, βρήκε τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του και να επιστρέψει στην κανονικότητα.

Ο Τάκης Λεμονής δεν εμφανίστηκε στου Ρέντη με κάποιο μαγικό ραβδάκι, αλλά έβαλε μπροστά τη λογική και με απλές κινήσεις έκανε τον Ολυμπιακό ξανά ομάδα.

Έβλεπε το τεράστιο πρόβλημα στην αμυντική λειτουργία και αποφάσισε να ρίξει στα βαθιά τον 19χρονο Νικολάου.

Ο πιτσιρικάς τον δικαίωσε. Μπήκε μέσα χωρίς άγχος και αποφασισμένος να πιάσει την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Ο Χάσι τον έπαιρνε στις αποστολές, αλλά τον φοβόταν. Κι αυτό ήταν το λάθος του.

Όταν παίρνεις έναν παίκτη στην 18άδα σημαίνει ότι είναι ετοιμοπόλεμος. Διαφορετικά μην τον βάζεις στην ομάδα, διότι του κάνεις μεγαλύτερο κακό.

Ταυτόχρονα ο Ένγκελς έπαιξε στη θέση που ξέρει καλύτερα, δηλαδή δεξί στόπερ και ήταν σαφώς βελτιωμένος.

Έτσι, τα χαφ θωρακίστηκαν με τους εξαιρετικούς Ρομαό και Ζντίελαρ. Ο Σέρβος, μάλιστα, έπαιξε τον απαιτητικό ρόλο του κόφτη μπροστά από τα σέντερ μπακ και το 4-1-4-1 έβαλε δύσκολα στους Ιταλούς.

Ουσιαστικά ο Ζντίελαρ ήταν η «σκούπα» πίσω από τους Ρομαό, Οφόε, συν τους Πάρντο, Σεμπά που κάλυπταν χώρους.

Η ενδεκάδα του Ολυμπιακού ήταν ορθολογική. Με Κούτρη αριστερό μπακ, που τα πήγε περίφημα, Φιγκέιρας αντί του Ομάρ, που ακόμα ψάχνει να βρει τα πατήματά του, και στα φτερά παίκτες που τρέχουν και μαρκάρουν.

Αντίθετα με τον Μάριν και τον Καρσελά. Μηδέν η προσφορά τους στο αμυντικό κομμάτι.

Όσο για τον Οφόε, πολύς κόσμος συνειδητοποίησε γιατί δεν είναι βασικός ο Φορτούνης.

Ο Βέλγος ήταν το κάτι άλλο. Βρισκόταν παντού, έκοβε, έβαζε τα πόδια του στη φωτιά, ανέβαζε την ομάδα, μοίραζε παιχνίδι, τρομερός. Μπορεί να παίξει από εξάρι ως και δεκάρι.

Ενώ ο Φορτούνης είναι αργός και δεν βγάζει αυτό το πάθος και τη δύναμη.

Κατά τη γνώμη μου ο Λεμονής παρέταξε ιδανική ομάδα και έκανε καταπληκτικό κοουτσάρισμα.

Είδαμε έναν Ολυμπιακό με αρχή, μέση και τέλος.

Μια ομάδα σκληροτράχηλη που μέσα από το οργανωμένο και πειθαρχημένο παιχνίδι της ήξερε τι ζητούσε, κοίταξε στα μάτια την Γιουβέντους και όχι μόνο δεν έβαλε… πούλμαν στην εστία του Προτό, αλλά ίσα ίσα που κυνήγησε το γκολ.

Υπό προϋποθέσεις, μάλιστα, θα μπορούσε να το είχε πετύχει. 

Ο Ολυμπιακός λύγισε από έναν πολύ πιο ποιοτικό αντίπαλο, όμως ήταν μια ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ.

Κέρδισε σε πρόσωπα και εμπειρίες και κυρίως εξαφανίστηκε η καταρρακωμένη ψυχολογία που υπήρχε πριν το ματς.

Είναι λεπτομέρεια, αλλά τη θεωρώ σημαντική. Ότι οι παίκτες έδωσαν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλο και όλοι τόνισαν την στενοχώρια τους που δεν πήραν αποτέλεσμα.

Αυτό λέει πολλά για το κλίμα μέσα στην ομάδα. Φάνηκε, άλλωστε, και στο χορτάρι ότι ο Ολυμπιακός έβγαλε ψυχή και πάθος που δεν είχε σε άλλα παιχνίδια. 

ΥΓ.: Το κείμενο δημοσιεύεται στην Realnews