Από την αρχή φαινόταν ότι τα πράγματα δεν είναι καλά στην εθνική μας ομάδα μπάσκετ, αλλά που να φανταστώ ότι θα παρουσιάζει τέτοια άθλια εικόνα.

Διότι αυτά που λένε οι μπασκετικοί ότι ήταν βελτιωμένη με τους Σλοβένους τα ακούω βερεσέ.

Εγώ ξέρω ότι έχασε και δεύτερο σερί ματς και οι πάντες έχουν αγχωθεί αν καταφέρουμε να προκριθούμε.

Εκεί κατάντησε η ομάδα που θα έπαιρνε μετάλλιο. Να παίζει τελικούς με την Φιλανδία και την Πολωνία.

Κι έχεις τον Μίσσα να βγαίνει και να λέει ότι θα μιλήσει μετά το Ευρωμπάσκετ. Αν είναι δυνατόν.

Αντί να κοιτάξει πώς θα ανεβάσει το ηθικό των παικτών και γενικά να κάνει ό,τι μπορεί για να συνεφέρει την ομάδα κάθεται και ρίχνει λάδι στην φωτιά.

Ουσιαστικά παραδέχεται ότι υπάρχουν πολλά θέματα που δεν επιτρέπουν στους παίκτες να παίξουν το μπάσκετ που ξέρουν.

Δεν είναι, άλλωστε, κοινό μυστικό ότι η εθνική ομάδα δεν είναι μονιασμένη.

Εδώ κυκλοφορεί ότι έχουν γίνει κι άλλα επεισόδια εκτός του Μπουρούση με τον Παππά.

Πέρα, όμως, από αυτό είναι απαράδεκτο μετά από τρεις αγώνες ο προπονητής να δηλώνει ότι έχει να πει πολλά μετά το τέλος της διοργάνωσης.

Λες κι όλα έχουν τελειώσει και περιμένει να βγάλει το άχτι του.

Φοβερά πράγματα. Απορώ με την επιλογή του Βασιλακόπουλου, ενός ανθρώπου που ξέρει το άθλημα όσο λίγοι στην Ευρώπη.

Προφανώς κατάλαβε το λάθος του και ίσως γι’ αυτό πριν λίγες ώρες επέστρεψε στην Αθήνα…

Δεν υποστηρίζω ότι η εθνική σέρνεται αποκλειστικά λόγω προπονητή, όμως, όπως και να το κάνουμε, ο «Στρατηγός» των μπασκετικών αποδείχθηκε στρατιωτάκι που με το πρώτο μπαμ το βάζει στα πόδια.

Τελείως ακατάλληλος για τον πάγκο αυτής της τεράστιας ομάδας. Ηττοπαθής και πολύ λίγος.

Η ομάδα μοιάζει με σκορποχώρι και ο προπονητής παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό.

Δυστυχώς, δεν έχει το ειδικό βάρος να εμπνεύσει.

Η ομάδα θυμίζει ακυβέρνητο καράβι στη μέση του ωκεανού.

Και την πυξίδα μόνο οι παίκτες μπορούν να τη βρουν.

Όταν κάτσουν και μιλήσουν αντρίκεια, αναλογιστούν τις ευθύνες τους και αγωνιστούν με πάθος για το εθνόσημο.

Στο κάτω κάτω της γραφής οι παίκτες είναι αυτοί που αδικούν τους εαυτούς τους.

Δεν είναι σαν τον Μίσσα που έχει φάει τα ψωμιά του.

Όλοι ξέρουμε τις δυνατότητες των Ελλήνων αθλητών και σε κανέναν δεν αρέσει να τους βλέπουμε να παραδίδονται σε κατώτερους αντιπάλους.

Πάνω απ’ όλα οφείλουν μια απάντηση στους ίδιους τους εαυτούς τους…