Τεταμένο είναι το κλίμα στον χώρο του ποδοσφαίρου. Τα πράγματα αγρίεψαν με τις διαιτητικές αποφάσεις υπέρ του ΠΑΟΚ στους αγώνες κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα και την ΑΕΚ στον τελικό της ντροπής, αλλά και τις νομικές πιέσεις του δικεφάλου να αφαιρεθούν έξι βαθμοί από τον Ολυμπιακό για όσα έγιναν στα αποδυτήρια μετά τον πρώτο ημιτελικό με την Ενωση.

Το έργο συνεχίζεται με τα πλέι οφ, αλλά και το τρίτο ημίχρονο του τελικού στις δικαστικές αίθουσες.

Τα αίσχη του Βόλου δεν τα συνδέω με την όλη ατμόσφαιρα.

Ήταν προγραμματισμένα μεταξύ των χούλιγκαν, οι οποίοι είχαν δώσει ραντεβού θανάτου.

Γι’ αυτό και ήταν εφοδιασμένοι με μαχαίρια, κατσαβίδια, γκλομπ, σιδεροσωλήνες κι ένα σωρό άλλα αιχμηρά αντικείμενα.

Ήμουν μάρτυρας απίστευτων σκηνών βίας και μιλάμε για κανονικό πόλεμο. Είμαστε πολύ τυχεροί που δεν θρηνήσαμε νεκρό…

Το παρήγορο είναι ότι βρισκόμαστε στο τέλος της σεζόν και η κατάσταση θα εκτονωθεί.

Το ερώτημα, όμως, είναι τι θα γίνει την επόμενη ημέρα. Κι αυτό το τονίζω διότι ανέκαθεν το ελληνικό ποδόσφαιρο ήθελε το αφεντικό του.

Αυτόν που έχει τον πλήρη έλεγχο και αποφασίζει για τα πάντα. ΕΠΟ, Λίγκα, διαιτησία, παρατηρητές.

Έτσι έχει μάθει το ποδόσφαιρό μας. Το «σηκώνει ο οργανισμός του» κάπου να ανήκει. Σε αυτόν που θα κινεί τα νήματα και ο κόσμος θα βιώνει ένα σκηνικό χάους…

Αν, λοιπόν, το ποδόσφαιρο συνεχίσει να αναζητά τον χαλίφη του, τότε η παρτίδα είναι χαμένη από χέρι.

Θα μιλάμε για σημαδεμένη τράπουλα. Η λύση για να δούμε κάτι το διαφορετικό και πραγματικά να ξημερώσει μια νέα ημέρα είναι να αφήσουμε το ποδόσφαιρο να πορευτεί μόνο του.

Χωρίς αφεντικά, προστάτες και λαμόγια. Νόμοι και κανονισμοί υπάρχουν. Αρκεί να εφαρμοστούν σωστά για όλους.

Να γίνουν σύντομα οι  εκλογές στην ΕΠΟ και να προκύψει μια διοίκηση που δεν θα εκτελέσει συμβόλαιο υποταγής σε κάποιον μεγάλο, αλλά θα κληθεί να υπηρετήσει τις ομάδες και τον χώρο γενικότερα. Ίσες αποστάσεις απ’ όλους.

Το ίδιο και η Λίγκα.

Όσο για τη διαιτησία θα επιμείνω στην πάγια θέση μου ότι η σωτηρία της είναι να απεγκλωβιστεί από την παραγοντική μπότα.

Έχει έρθει η ώρα να τελειώσει αυτή η χρόνια ομηρία. Και για να γίνει αυτό πρώτα θα πρέπει να το θέλουν οι ίδιοι οι διαιτητές.

Να είναι έτοιμοι να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις κι όχι να πουλάνε εκδούλευση στους ισχυρούς.

Το καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο από τη μία μέρα στην άλλη η διαιτησία να γίνει ανεξάρτητη με όλη τη σημασία της λέξης και επαγγελματική η, ημιεπαγγελματική. Αυτός, όμως, πρέπει να είναι ο στόχος.

Το ιδανικό θα είναι όταν ο διαιτητής θα μπαίνει στο γήπεδο και θα σφυρίζει 50-50 χωρίς να τον ενδιαφέρει η φανέλα, το όνομα της ομάδας, ο ιδιοκτήτης της.

Αλλά για να φτάσουμε εκεί, αν ποτέ τα καταφέρουμε, βασική προϋπόθεση είναι να επουλωθούν όλες οι πληγές του ποδοσφαίρου.

Να καθαρίσει η ήρα από το στάρι και να αποδεχθούν οι μεγάλοι ότι κανένας τους δεν θα κάνει κουμάντο.

Θα παίζουν επί ίσοις όροις και θα κερδίζει αυτός που διαθέτει την καλύτερη ομάδα.

Να είναι σίγουροι ότι αυτό αποζητά ο κόσμος και θα το δείξει με την επιστροφή του στις εξέδρες.

ΥΓ.: Το κείμενο δημοσιεύεται στην Realnews