Του Γιώργου Κολοκοτρώνη – 

Επειδή τα γραπτά μένουν, όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει στο παρελθόν και να διαβάσει τι έγραφα για τη νέα κατάσταση πραγμάτων που ετοιμάζεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Και για να μην παίζω με τις λέξεις, ένα θα σας πω: Η Παράγκα ζει και βασιλεύει.

Απλά βρίσκεται στο στάδιο της μετακόμισης προς τον Βορρά…

Ειλικρινά, δεν έχω καμία πρόθεση να μειώσω τον θρίαμβο του ΠΑΟΚ.

Δεν μπορώ, όμως, να αγνοήσω τι έγινε χθες στην Τούμπα.

Εγώ δεν είμαι υπάλληλος του Παναθηναϊκού για να βγαίνω στα ραδιόφωνα και να κλαίω προκειμένου να δικαιολογώ τον μισθό μου.

Είμαι δημοσιογράφος κι έχω υποχρέωση να καταγράφω αυτά που βλέπω κι όχι αυτά που μου λένε…

Θα αποφύγω να σταθώ σε όλες αυτές τις φάσεις για τις οποίες φωνάζει ο Παναθηναϊκός.

Τις θεωρώ υπερβολικές. Αρέσει, άλλωστε, στους πράσινους να κάνουν την τρίχα τριχιά και μπράβο στον Ουζουνίδη που δεν ακολουθεί την πολιτική Αλαφούζου.

Αν μη τι άλλο έχει αξιοπρέπεια και αυτό είναι στα υπέρ του.

Το τριφύλλι έχει δίκιο για το πέναλτι στον Μπεργκ από τον Βαρέλα. Πολύ δύσκολη φάση για κάθε διαιτητή, όμως στο κύπελλο υπάρχουν και οι επιπρόσθετοι.

Η δεύτερη κίτρινη κάρτα στον Χουλτ ήταν πραγματική εφεύρεση. Μέρες του Θωμά Μητρόπουλου μού θύμισε ο Κύζας.

Σε αυτή ακριβώς τη φάση ο διαιτητής, μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης -αν αυτό σας λέει κάτι-  έδειξε ποια ομάδα θέλει να πάει στον τελικό.

Άφησε την ομάδα του Ουζουνίδη με 10 παίκτες κι αμέσως μετά έγινε το 3-0…

Σε άλλες φάσεις που οι παίκτες του ΠΑΟΚ έκαναν σκληρά μαρκαρίσματα και γενικά χοντράδες, ούτε καν σκέφτηκε να τους τιμωρήσει..

Και για να τα λέμε όλα ο Παναθηναϊκός είναι άξιος της μοίρας του.

Στο πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ καλύτερος από τον ΠΑΟΚ, έχασε αρκετές καλές ευκαιρίες κι αν είχε πετύχει ένα γκολ όλα θα είχαν τελειώσει.

Το κακό για τους πράσινους ήταν ότι στις περισσότερες φάσεις βρέθηκε ο Κλωναρίδης που δεν ξέρει να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα.

Αυτή είναι και η αχίλλειος πτέρνα του.

Αν είχε το γκολ, σήμερα θα έπαιζε σε πολύ μεγάλη ομάδα της Ευρώπης.

Το 4-0 είναι ένα πολύ βαρύ σκορ για τον Παναθηναϊκό που στο δεύτερο ημίχρονο φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων. Καμία σχέση με την ομάδα του πρώτου ημιχρόνου.

Μου άρεσε που μετά το 3-0 του πρωταθλήματος οι δημοσιογραφάρες έγραψαν ότι ο Ουζουνίδης έκανε κόλπα στον Ίβιτς και γι΄αυτό κατέβασε τα δεύτερα.

Και να που οι βασικοί έφαγαν πιο πολλά και διασύρθηκαν.

Μόλις σε δυο ματς το τριφύλλι δέχθηκε από τον δικέφαλο επτά τέρματα!

Να τα λέμε όλα κι όχι μόνο για τον ΠΑΟΚ ότι χάνει μετά τα Τέμπη.

Ο ΠΑΟΚ του πρώτου ημιχρόνου δεν μου άρεσε γιατί έπαιζε ψηλά και η άμυνά του ήταν συνεχώς εκτεθειμένη.

Ο Βλάνταν Ίβιτς δεν πήρε μυρωδιά τι γινόταν και έπαιξε με τη φωτιά.

Η ομάδα του στάθηκε τυχερή που δεν δέχθηκε γκολ και αυτό χρεώνεται και στον εκπληκτικό Γλύκο.

Και πάλι καλά που άνοιξε το σκορ από μία στημένη φάση ( για εμένα δεν υπήρχε φάουλ στον Πρίγιοβιτς).

Ο πρώτος στόχος να προηγηθεί στο πρώτο 45λεπτο είχε επιτευχθεί και ολοκληρώθηκε με το γρήγορο 2-0.

Από εκεί και πέρα η ψυχολογία των γηπεδούχων ανέβηκε στα ύψη, ενώ ο Ίβιτς έκανε έξυπνες αλλαγές με τους Μπίσεσβαρ, Ενρίκε και Κάνιας.

Ανεξάρτητα τον ρόλο της διαιτησίας, στον ΠΑΟΚ πίστεψαν στην πρόκριση και οι παίκτες του έδωσαν ό, τι είχαν και δεν είχαν.

Κατάφεραν να πάρουν μία πολύ δύσκολη και ιστορική πρόκριση που μπορεί να είναι η αφετηρία ενός νέου μεγάλου ΠΑΟΚ.