Απόψε ήταν η πρώτη φορά που ανήμερα της τραγωδίας των 21 θυμάτων της Θύρας 7 πριν από 36 χρόνια ο Ολυμπιακός έπαιξε επίσημο παιχνίδι στο Καραϊσκάκη.

Άλλες σεζόν την ίδια μαύρη μέρα είχε αγωνιστεί είτε στο ΟΑΚΑ και την Ριζούπολη που χρησιμοποιούσε ως έδρα, είτε μακριά από την Αθήνα.

Έτσι, περίμενα ότι στο Φάληρο θα σπεύσει πολύς κόσμος για να τιμήσει με την παρουσία του αυτά τα παιδιά που ουσιαστικά θυσιάστηκαν μετά το περιβόητο ντέρμπι του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ 6-0.

Απογοητεύτηκα από την εικόνα του Καραϊσκάκη και δεν το κρύβω ότι ένιωσα άσχημα και ταυτόχρονα πολύ περίεργα.

Ο Ολυμπιακός είναι μια λαοφιλής ομάδα που δεν δυσκολεύεται να γεμίσει το γήπεδό του και σήμερα τουλάχιστον αυτό έπρεπε να γίνει ασυζητητί.

Μη σας πω ότι για εμένα καλό θα ήταν να πάνε και οπαδοί άλλων ομάδων.

Ανώνυμα η, και οργανωμένα ακόμα.

Γιατί δεν εξακολουθούν να θρηνούν μόνο οι οικογένειες των θυμάτων και ο Ολυμπιακός.

Αλλά συνολικά το ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός και η ελληνική κοινωνία.

Δυστυχώς, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν ανταποκρίθηκαν στο αυτονόητο και προτίμησαν να μην πάνε στο γήπεδο.

Δεν είναι ευχαριστημένοι από την εικόνα της ομάδας, όμως ειδικά σήμερα είχαν χρέος να παρευρεθούν στο Καραϊσκάκη μόνο και μόνο για τους νεκρούς της Θύρας 7. Για κανέναν άλλον λόγο.

Μου κάνει εντύπωση, αν και αναγνωρίζω το δύσκολο της ημέρας, το οικονομικό κι ένα σωρό άλλα θέματα.

Ο καθένας μας τραβάει τον γολγοθά του.

Αλλά όπως και να το κάνουμε μιλάμε για ένα ιστορικό σύλλογο με εκατομμύρια οπαδούς και, μάλιστα, πολύ φανατικούς.

Δεν ξέρω πόσο περήφανοι θα αισθάνθηκαν απόψε βλέποντας τις άδειες εξέδρες…