Στερούνται λογικής αυτά που ακούω δεξιά και αριστερά ότι ο Ολυμπιακός δεν έπρεπε να πουλήσει τον Μιλιβόγεβιτς για να μην αποδυναμώσει την ομάδα του.

Όταν Γενάρη μήνα έρχεται μια ξένη ομάδα και σου σκάει 15 εκατομμύρια ευρώ, όχι μόνο δεν το σκέφτεσαι, αλλά βάζεις τον παίκτη στο πρώτο αεροπλάνο για να πάει να υπογράψει γρήγορα.

Μη τυχόν γίνει κάτι την τελευταία στιγμή και χαλάσει η δουλειά…

Τα λεφτά είναι πάρα πολλά και καμία ελληνική ομάδα δεν μπορεί να αρνηθεί ανάλογη πρόταση.

Ίσα ίσα που είναι τιμητικό για τον Ολυμπιακό να δέχεται τέτοιες προτάσεις για ποδοσφαιριστές του.

Πόσο, μάλιστα, όταν έχει καθαρίσει το πρωτάθλημα και έχει την άνεση να πουλήσει βασικό του παίκτη.

Εδώ που τα λέμε δεν είναι εύκολο να φεύγει ένας παίκτης από το ελληνικό πρωτάθλημα και να πωλείται σε τέτοιες τιμές.

Αυτό οφείλεται στη δυναμική που έχει αποκτήσει ο Ολυμπιακός με την πολύχρονη παρουσία του στο Τσάμπιονς Λιγκ, συν τις προσωπικές επαφές του Βαγγέλη Μαρινάκη με κορυφαίους ατζέντηδες.

Το αφεντικό των ερυθρολεύκων κατάλαβε γρήγορα πόσο σημαντικό είναι για τον ίδιο και την ομάδα συνολικά να υπάρχουν καλές σχέσεις με τους μάνατζερ που κινούν τα νήματα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Όπως λέμε δείξε μου τον φίλο να σου πω ποιος είσαι, έτσι δείξε μου με ποιους μάνατζερ έχεις νταραβέρι για να σου πω ποιους παίκτες σου μπορείς να πουλήσεις και πόσα λέφτά θα πάρεις…

Έτσι εξηγείται γιατί ο Ολυμπιακός έχει τόση ευκολία να αγοράζει και να πουλάει παίκτες όποτε θέλει.

Ακόμα και την τελευταία στιγμή όπως έγινε τώρα με τον Μιλιβόγεβιτς και την απόκτηση του Παρέδες.

Και, μάλιστα, ο Ολυμπιακός καταφέρνει να εισπράτει πολλά χρήματα και θυμίζω τις περιπτώσεις Καστίγιο, Μήτρογλου, Σάμαρη, Μανωλά και τώρα του Σέρβου.

Εδώ μέχρι και για τον Καραμάνο παραλίγο να πάρει από την Φούλαμ κοντά στο 2 εκατ. ευρώ. Στην κυριολεξία λεφτά από το πουθενά…

Ένα άλλο μεγάλο όπλο του Ολυμπιακού είναι ότι δεν καίγεται για χρήματα, παρά την φετινή χασούρα από το Τσάμπιονς Λιγκ, κι αυτό του επιτρέπει να κάνει πολύ σκληρά παζάρια.

Και να μην γινόταν η δουλειά με τον Μιλιβόγεβιτς δεν θα έτρεχε κάτι.

Θα τον έδινε το καλοκαίρι και ίσως με περισσότερα χρήματα.

Το θέμα είναι να γίνονται ανάλογες κινήσεις και η ελληνική ομάδα να συμμετέχει ενεργά στο μεγάλο ευρωπαϊκό παζάρι.

Μόνο ετσι ριζώνει για τα καλά στο κλαμπ με τις δυνατές ομάδες, χώρια, βέβαια, τις τοπ που είναι εκτός συναγωνισμού.

Και φυσικά ο Ολυμπιακός δείχνει τον δρόμο στις άλλες ομάδες μας και ιδιαίτερα στον ΠΑΟΚ που κι αυτός σιγά σιγά έχει μπει στο νόημα και έχει αρχίσει να πουλάει με καλά χρήματα (Λούκας, Μακ, Ροντρίγκες).

Μία μεγάλη σύγχρονη ομάδα πρέπει να ξέρει πότε πρέπει να πουλάει και πότε να αγοράζει, αρκεί να μην φτάνει στην υπερβολή και συνεχώς αλλάζει παίκτες.

Όπως κάνει ο Ολυμπιακός εδώ και χρόνια και γι’ αυτό δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί σ’ ένα στάνταρ επίπεδο.

Η ομάδα πρέπει να διατηρεί έναν βασικό κορμό και οι προσθαφαιρέσεις να μην ξεπερνούν τους δύο, άντε τρεις παίκτες το πολύ…