Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα στου Χαριλάου, που προσωπικά μου είναι αδιάφορο, θέλω να σταθώ στο ρίσκο του Μπέντο να χρησιμοποιήσει στο κέντρο της άμυνας μαζί τους δύο πιτσιρικάδες. Τον Ρέτσο και τον Νικολάου.

Πιστέψτε με ότι αυτό που κάνει ο Πορτογάλος είναι τρομερά δύσκολο και του βγάζω το καπέλο.

Μόνο και μόνο για την τόλμη που δείχνει ακόμα κι αν ξέρει ότι μελλοντικά μπορεί να του κοστίσει τη θέση του.

Γιατί; Διότι εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν κοιτάμε την ουσία και το αύριο, αλλά το αποτέλεσμα…

Το γκολ που δέχθηκε ο Ολυμπιακός οφείλεται στο λάθος του Μπέντο να επιμένει να παίζει πολύ ψηλά.

Η αμυντική γραμμή είχε ανέβει στη σέντρα και ο Αρης την κτύπησε από τα πλάγια.

Αυτό το γκολ χρεώνεται σε όλη την ομάδα κι όχι στους νεαρούς κεντρικούς μπακ.

Αλλά και την ευθύνη να είχαν δεν τρέχει τίποτα.

Πώς θα μάθουν αν δεν κάνουν λάθη;

Είπαμε. Στη ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.

Ο Ολυμπιακός βγάζει παίκτες και θα τους κερδίσει αν τους δείξει εμπιστοσύνη.

Να η ευκαιρία με τον Μπέντο. Ο, τι καλύτερο για μια ομάδα να αναδεικνύει νεαρούς από τις ακαδημίες της.

Όσο για τον Ανσαριφάρντ μπορεί να μην έκανε το σπουδαίο ματς, αλλά σκόραρε κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Ο φουκαράς ο Καρντόσο παλεύει να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα και ο Ιρανός το κατάφερε με το καλημέρα…

Και, μάλιστα, σε μια ενδεκάδα που δεν ήταν η βασική, αγωνίστηκε με αρκετούς μικρούς και χωρίς οργανωτή.

Κι όμως ο Ολυμπιακός χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο πήρε αυτό που ήθελε κι ενδεχομένως να είχε νικήσει αν ο Διούδης δεν βρισκόταν σε τόσο καλή ημέρα.

Ο Αρης έκανε ό,τι μπορούσε και του εύχομαι ολόψυχα να επιστρέψει εκεί που ανήκει.

Μου άρεσε που είδα το γήπεδο γεμάτο.

Η δύναμη του Αρη είναι ο κόσμος του και του αξίζει να πανηγυρίζει μεγάλες επιτυχίες.