Με τον Παναθηναϊκό ασχολούμαι στην Realnews και συγκεκριμένα με την κακή πορεία που έχει στα ευρωπαϊκά του παιχνίδια. 

Τέσσερα χρόνια χωρίς νίκη σε όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ κατάφερε να μείνει ο Παναθηναϊκός.

Η ομάδα που κάποτε έφτασε μέχρι το Ουέμπλεϊ, σε δύο ημιτελικούς του κυπέλλου πρωταθλητριών και με τα αποτελέσματά της προκαλούσε τον σεβασμό όλης της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.

Και τώρα το ιστορικό τριφύλλι αποτελεί τον φτωχό συγγενή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Μια ομαδούλα της σειράς που έχει γίνει σάκος του μποξ.

Ό,τι πιο θλιβερό γι’ αυτόν τον Παναθηναϊκό που κάθε χρόνο πηγαίνει και χειρότερα…

Κι όποιος θέλει να δει την αλήθεια κατάματα ας ξεχάσει τον Αναστασίου και τον Στραματσιόνι.

Δεν είναι μόνο θέμα προπονητή και ποδοσφαιριστών.

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Όσο δεν δίνονται χρήματα για την απόκτηση προπονητή και παικτών υψηλού επιπέδου, τόσο οι «πράσινοι» θα είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. 

Κι ο Ολυμπιακός πέρασε τα πέτρινα χρόνια στην Ευρώπη που έχανε από τα αποδυτήρια.

Κι όμως δεν το έβαλε κάτω. Έκανε επενδύσεις, πήρε παικταράδες και τα θετικά αποτελέσματα ήρθαν.

Πρώτα στο γήπεδό του και μετά κι εκτός έδρας που πανηγύρισε μεγάλες νίκες. Διαφορετικά δεν γίνεται.

Οι ομάδες δεν φτιάχνονται με τα λόγια.

Με λαϊκισμούς, βαρύγδουπες δηλώσεις, ψευτοάλλοθι για την διαιτησία και καταγγελίες επί παντός επιστητού.

Χρειάζεται χρήμα και άνθρωποι που να γνωρίζουν το αντικείμενο και φυσικά να ξέρουν τι εστί Παναθηναϊκός.

Το τονίζω αυτό, διότι αμφιβάλλω αν όλοι αυτοί που κατέχουν διοικητικές θέσεις και διάφορα πόστα έχουν συνειδητοποιήσει σε ποια ομάδα βρίσκονται.

Σαν ανέκδοτο θα ακουγόταν πριν 10, 20 και 30 χρόνια ότι ο Παναθηναϊκός έχει καταντήσει να είναι από τις πιο αδύνατες ομάδες της ηπείρου. Σκληρό, αλλά αληθινό.

Τον θεωρούμε ακόμα μεγάλο λόγω της ιστορίας του και του κόσμου του που ζει με τις μνήμες του παρελθόντος και περιμένει να ξημερώσει μια νέα ημέρα που θα μοιάζει με το χθες.

Αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει το χέρι να μπει πολύ βαθιά στην τσέπη.

Μόνο με προπονητή εγνωσμένης αξίας και παίκτες από το πάνω ράφι θα χτιστεί ξανά ο πραγματικός Παναθηναϊκός.

Κι όχι με έναν η, δύο παίκτες. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ. 

Εδώ βλέπετε ολόκληρη Μπαρτσελόνα κι εκτός από τον Μέσι πήρε τον Νεϊμάρ και μετά τον Σουάρες.

Κι έχει τόσους παικταράδες. Δεν μπορείς εσύ ως Παναθηναϊκός να περιμένεις την ανάσταση από έναν Μπεργκ.

Θέλεις 11 Μπεργκ για να φτιάξεις ομάδα. Δεν λέω από τη μια μέρα στην άλλη να γίνεις Μπαρτσελόνα, διότι δεν μπορείς.

Αλλά να αντιγράψεις τη φιλοσοφία της και να παλέψεις για το καλύτερο.

Να τα βάλεις κάτω, να βρεις χρήμα και να προχωρήσεις με συγκεκριμένο πλάνο.

Όπως γίνεται στον μπασκετικό Παναθηναϊκό.

Η ομάδα εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο, διότι οι Γιαννακόπουλοι δίνουν πολλά λεφτά και φέρνουν προπονητές και παίκτες αντάξιους με το όνομα και την δυναμική της ομάδας τους.

Δεν αφήνουν να πάει στράφι δουλειά τόσων χρόνων.

Έχουν ξοδέψει τεράστια περιουσία και προσπαθούν να διατηρήσουν τον Παναθηναϊκό στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Ανάλογη δουλειά πρέπει να γίνει και στο ποδόσφαιρο.

Δεν είναι εύκολο, ούτε γίνεται σε ένα βράδυ.

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στην εξεύρεση πόρων.

Χωρίς χρήμα ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να πάει πουθενά.

Ίσα ίσα που η γκρίνια, η μιζέρια και η εσωστρέφεια μπορεί να οδηγήσουν στην πλήρη απαξίωση και κάτι τέτοιο δεν αξίζει σε αυτόν τον μεγάλο σύλλογο.