Κρίμα κι άδικο όπως έχασε ο Παναθηναϊκός στην Μαδρίτη.

Ο Φελντέιν έκανε το παιχνίδι της ζωής του, αλλά στο τέλος ήταν ο μοιραίος παίκτης του τριφυλλιού με δύο διαδοχικά λάθη που ενδεχομένως να έκριναν το ματς.

Οι πράσινοι πραγματοποίησαν σπουδαία εμφάνιση και θα μπορούσαν να είχαν πάρει τη νίκη.

Έδειξαν χαρακτήρα, κοίταξαν στα μάτια τη μεγάλη Ρεάλ και σε όλο το ματς ήταν ανταγωνιστικοί.

Για εμένα ήταν πολύ σημαντική η προσπάθεια του Παναθηναϊκού για τον οποίο θυμίζω ότι έδειξε τα δόντια του και μέσα στη Μόσχα.

Συν ότι στερείται τον Τζειμς που δεν τον έχει αντικαταστήσει, ενώ κάτω από τα καλάθια ουσιαστικά υπάρχει μόνο ο Μπουρούσης που δεν μπορεί να παίζει συνέχεια.

Βλέπουμε και ότι ο Καλάθης δεν βγαίνει από την ομάδα και είναι αδύνατον να παραμένει αλάνθαστος.

Ο Παναθηναϊκός έχει αρχίσει να βρίσκει τα πατήματά του, αποκτά ταυτότητα με τον Πασκουάλ και η λογική λέει ότι το μέλλον του ανήκει.

Παλιές μεγάλες μέρες θύμισε ο Ολυμπιακός.

Τότε που είχε άμυνα από ατσάλι και έπαιρνε τα μεγάλα παιχνίδια.

Έτσι κι απόψε. Ήταν εξαιρετικός στο αμυντικό κομμάτι και οι μόλις 52 πόντοι της Μπαρτσελόνα τα λένε όλα.

Ο Ολυμπιακός, άλλωστε, κέρδισε από την άμυνα, διότι επιθετικά ήταν μετριότατος.

Και στα δίποντα και στα τρίποντα.

Γι’ αυτό και η νίκη του δεν ήταν εύκολη, παρά το γεγονός ότι σε όλο το ματς ήταν μπροστά και είχε τον έλεγχο.

Οι ερυθρόλευκοι φάνηκαν πιο ομάδα από την Μπαρτσελόνα των αρκετών προβλημάτων και κέρδισαν δίκαια.

Η νίκη τους είναι πολύ σημαντική, όχι μόνο για την βαθμολογία, αλλά και την ψυχολογία της ομάδας.

Ο μέχρι τώρα απολογισμός είναι 4 νίκες και 3 ήττες, όσο και η Μπάρτσα, και δεν είναι μικρό πράγμα να ξανακερδίζουν την συγκεκριμένη αντίπαλο για 5η φορά στα 6 τελευταία ματς.

Πολύ καλό παιχνίδι έκανε ο Σπανούλης με τους 15 πόντους και τις 6 ασίστ, ενώ πρόσωπο κλειδί ήταν ο Μπιρτς.

Η ομάδα του Μπαρτζώκα δεν μου άρεσε και κατά διαστήματα έπαιξε άναρχο μπάσκετ.