Η εθνική ομάδα πέτυχε στην αποστολή της και πήρε αυτό που ήθελε στο Ταλίν, όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να παίζει με την φωτιά, διότι κάποια στιγμή θα την πατήσει.

Με την Κύπρο θα μπορούσαμε να είχαμε δεχθεί γκολ στο δεύτερο ημίχρονο και να άλλαζε το ματς και το ίδιο ισχύει κι απόψε.

Άνευ λόγου και αιτίας οι διεθνείς έκαναν πολλά σοβαρά ατομικά λάθη και η Εσθονία από το πουθενά παραλίγο να μπει στο ματς.

Ευτυχώς που ο Καρνέζης είχε καλές τοποθετήσεις και σωστά αντανακλαστικά.

Ήταν ο κορυφαίος παίκτης της εθνικής μας μαζί με τον Κυριάκο.

Ένα σύγχρονο πολυεργαλείο που παίζει παντού, δίνει και την ψυχή του και πάνω απ’ όλα έχει την ομάδα.

Οι αναγκαστικές αλλαγές του Σωκράτη και του Τοροσίδη αποσύνδεσαν κάπου τη χημεία της άμυνας, όμως δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα από τους αντιπάλους.

Αυτό έγινε όταν ο Οικονόμου έδειξε επιπολαιότητα και ανωριμότητα.

Ήθελε να το παίξει σέντερ μπακ υψηλών προδιαγραφών και τον «έφαγε» η υπερβολική σιγουριά.

Σε ορισμένες περιπτώσεις παρέσυρε τον Σταφυλίδη, ακόμα και τον πολύ πιο έμπειρο Μανωλά.

Δεν είναι δυνατόν σε αυτό το επίπεδο και με την  σημασία που έχουν τέτοια ματς οι αμυντικοί να ρισκάρουν τόσο πολύ μέσα στην περιοχή.

Η μπάλα πρέπει να φεύγει και γρήγορα.

Από εκεί και πέρα ο Μανιάτης δεν έχει τον απαραίτητο ρυθμό, κουράστηκε και η ομάδα λογικά παρουσίασε αδυναμίες στην ανασταλτική της λειτουργία.

Ο Ταχτσίδης άργησε να πατήσει καλά τα πόδια του και ο Σκίμπε καθυστέρησε πολύ να βάλει τον Τζιόλη που ήταν  ξεκούραστος.

Ασφαλώς σημασία έχει η νίκη. Με το πολύ γρήγορο γκολ του Τοροσίδη είπα μέσα μου ότι «καθαρίσαμε», διότι θα διαχειριστούμε το ματς ανάλογα.

Όπως κι έγινε με εξαίρεση τα αδικαιολόγητα λάθη χωρίς πίεση.

Αν, μάλιστα, η εθνική ανέβαζε ρυθμό και έπαιρνε μέτρα στον αγωνιστικό χώρο θα μπορούσε να πετύχει κι άλλα γκολ που χρειάζονται σε αυτή την προκριματική φάση.

Εδώ χωρίς να φορτσάρουμε και είχαμε το δοκάρι του Μάνταλου και την κεφαλιά του Παπαδόπουλου.

Φαίνεται, πάντως, το πολύ καλό κλίμα στην ομάδα που το χρεώνεται ο Σκίμπε.

Ο Γερμανός ήρθε διαβασμένος στην  Ελλάδα και ξέρει το πώς να χειριστεί τους παίκτες.

Τους έχει βρει το κουμπί τους και με πολύ ήρεμο κοουτσάρισμα τους παίρνει το σύνολο των δυνατοτήτων τους.

Όχι μόνο δεν είναι αδιάφοροι, όπως με άλλους προπονητές μετά τον Σάντος, ίσα ίσα που βγάζουν ενέργεια και παίζουν με πάθος.

Η ομάδα πλέον ξαναβρήκε την ταυτότητά της και παίζει με τον αέρα του νικητή.

Ξέρει τι θέλει από κάθε ματς και πιο πολύ γνωρίζει πώς θα το πάρει.

Ό,τι πιο σημαντικό για μια ομάδα…