Με τις τρεις ελληνικές ομάδες που την περασμένη Πέμπτη το βράδυ είχαν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις ασχολούμαι στην Realnews.

Το άλφα και το ωμέγα σε μια ομάδα είναι τα αποδυτήρια. Από εκεί ξεκινάνε τα πάντα.

Έχουν κατακτηθεί πρωταθλήματα από το εξαιρετικό κλίμα στην ομάδα κι έχουν χαθεί τίτλοι από τις κακές σχέσεις παικτών με τον προπονητή, αλλά και μεταξύ τους.

Στον Ολυμπιακό είναι φως φανάρι ότι υπάρχει θέμα μέσα στην ομάδα. Και αναδείχθηκε με το ΑΠΟΕΛ στην αλλαγή του Φορτούνη.

Είτε έγινε κακή συνεννόηση είτε όχι, ο Μάριν εκμεταλλεύτηκε τις αποδοκιμασίες του κόσμου και νομίζοντας ότι θα βγει εκείνος σήκωσε τα χέρια ψηλά, ο Έλληνας μέσος έβλεπε την τηλεοπτική κάμερα και κουνούσε το κεφάλι του και ο Τσόρι «τα πήρε» που δεν χρησιμοποιήθηκε στο β΄ ημίχρονο, μετακινήθηκε πίσω στον πάγκο και έλεγε τα δικά του…

Για ποια ομάδα να μιλάμε όταν οι καλύτεροι παίκτες αισθάνονται αδικημένοι και φροντίζουν να το δείχνουν;

Όταν ανέλαβε ο Μπέντο έγραψα ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να …θυμίζει Ολυμπιακό τον Νοέμβριο, όμως μέχρι τότε ο προπονητής είναι αυτός που οφείλει να διαχειριστεί όλα τα προβλήματα και να κρατήσει την ομάδα όρθια.

Ο Πορτογάλος δεν τα καταφέρνει, διότι είναι πιεσμένος, μπερδεμένος και μη αποδεκτός από αρκετούς παίκτες.

Με την Λάρισα στην κυριολεξία τα έκανε μαντάρα αλλάζοντας το σύστημα και παίζοντας χωρίς οργανωτή και με τους Κύπριους εκτέθηκε με τις αλλαγές.

Το αποκορύφωμα ήταν να βάλει τον Μάρτινς υποτίθεται ως κουμανταδόρο και παιχνίδι έκανε ο προωθημένος Ντα Κόστα! Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Ναι μεν ο Ολυμπιακός είχε τρία δοκάρια και πολλές χαμένες ευκαιρίες, όμως για μια ακόμα φορά μπήκε «παγωμένος» στο γήπεδο και δεν είχε ταυτότητα.

Του έλλειπε η δυναμική που είχε στα μεγάλα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ, η νοοτροπία του νικητή, ο αέρας του καλύτερου.

Λογικό ακόμα να ψάχνει τα πατήματά του, αλλά οι ερυθρόλευκοι δείχνουν την εικόνα ότι αγωνίζονται με την «θηλιά στον λαιμό».

Πλήρωσε την κούραση

Αποδεκατισμένος πήγε ο Παναθηναϊκός στην Ισπανία κι όμως στάθηκε με αξιοπρέπεια απέναντι στην Θέλτα.

Τον αδίκησε κατάφωρα η διαιτησία και θα μπορούσε να πάρει αποτέλεσμα, ακόμα και τη νίκη.

Ο Στραματσιόνι …ξέχασε να κάνει αλλαγές μετά το 70 και στο τέλος το τριφύλλι πλήρωσε την κούραση.

Οι πράσινοι άρεσαν στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, διότι δεν είχαν άγχος.

Οι παίκτες έπαιξαν ελεύθερα, έβγαλαν πολύ καλές συνεργασίες, ήταν καλύτεροι από τους αντιπάλους τους και διαπίστωσαν τι μπορούν να κάνουν στο χορτάρι όταν δεν είναι πιεσμένοι όπως με τον Άγιαξ.

Επιμένω ότι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό δεν γίνεται να μην παίζει ο Βιγιαφάνες, ο οποίος έχει ποιότητα και ανεβάζει τον ρυθμό όλης της ομάδας.

Κέρδος και ο Κλάους

Κακός στο Λίμπερετς ήταν ο ΠΑΟΚ, όμως τα κατάφερε να πάρει μια σπουδαία νίκη με διπλή σημασία.

Πρώτα για τους βαθμούς και μετά για τον Κλάους, ο οποίος χρειαζόταν μια τέτοια εμφάνιση.

Η άποψή μου είναι ότι κακώς ο ΠΑΟΚ δεν ενισχύθηκε στη θέση του φουνταριστού, αλλά ο Ίβιτς είναι υποχρεωμένος να προχωρήσει με τον Αθανασιάδη και πίσω του τον Κουλούρη.

Τα δύο γκολ του διεθνή φορ ήρθαν την  κατάλληλη στιγμή. Και για τον ίδιο προσωπικά για να ανέβει ψυχολογικά και για την ομάδα που «έπεσαν τα φτερά της» μετά την γκέλα με την Ξάνθη.

Ο ΠΑΟΚ έχει πετύχει στις μεταγραφικές του επιλογές, η ομάδα του δείχνει ένα καλύτερο και πολύ πιο σοβαρό πρόσωπο από πέρυσι, όμως ακόμα θέλει δουλειά.