Το τελευταίο που θα κάνω είναι να γράψω πόσο καλός άνθρωπος και πόσο μεγάλος δημοσιογράφος και συγγραφέας ήταν ο Αλέξανδρος Βέλλιος.

Όχι. Ούτε ο ίδιος θα το ήθελε. Δεν τον εξέφραζε, άλλωστε, κάτι τέτοιο και το ξέρετε.

Ήταν σεμνός και γενικά χαμηλών τόνων.

Έζησα από πολύ κοντά την περιπέτειά του και δύο πράγματα θέλω να  μοιραστώ μαζί σας.

Το πρώτο είναι το πώς ο Αλέξανδρος αντιμετώπιζε τον θάνατο.

Λες και κάναμε προγνωστικά για το ντέρμπι Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού ή, σχολιάζαμε γιατί ο Κοντονής δεν ξεκινά το πρωτάθλημα.

Τελειώναμε το δελτίο στο Κόντρα και μου περιέγραφε την κατάσταση της υγείας του σαν να πρόκειται για κάτι απλό που συμβαίνει στην καθημερινότητά μας.

Λες και του ήρθε κάποιο μπουγιουρντί από την εφορία ή, έπαθε ζημιά στο αυτοκίνητό του.

Για τον θάνατο μου μιλούσε. Και χαμογελούσε.

Δεν μπορώ να ξέρω πώς ήταν από μέσα του, όμως εγώ βρισκόμουν σε άλλο κόσμο κι όταν έφευγα έκανα τον σταυρό μου.

Στην αρχή είχα πάθει σοκ και ο Βέλλιος με είχε συγκλονίσει.

Με αυτά που έλεγε, με αυτά που έγραφε, με αυτά που σκόπευε να κάνει για να δώσει το τέλος μια ώρα αρχύτερα.

Αισθανόμουν νάνος μπροστά του κι αναρωτιόμουν τι θα έκανα εγώ στην θέση του.

Ασφαλώς τίποτα απ΄ όλα αυτά…

Ο Αλέξανδρος είχε μια εξωπραγματική δύναμη ψυχής να αντιμετωπίζει τα πάντα.

Ξέρετε τι μου έλεγε; Θα πέσετε κάτω.

«Τι να κάνω, βρε Γιώργη. Με έβαλε κάτω. Αλλά δεν θα του δώσω την χαρά να με πάρει όποτε θέλει αυτός. Θα το κάνω εγώ».

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί μιλάμε; 

Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω αυτά που αισθανόμουν όταν τον κοίταζα και τον άφηνα να τα λέει και να  τα βγάζει…

Δεν σας το κρύβω ότι στην πολύ αρχή έλεγα από μέσα του μπας και με δουλεύει.

Και μόλις συνειδητοποίησα το μέγεθος του προβλήματος κι ότι ο άνθρωπος σοβαρολογούσε, τα έβαλα με τον εαυτό μου και μου μίλησα πολύ σκληρά.

Το τι είπα είναι κάτι που αφορά εμένα.

Και η πορεία της ζωής θα δείξει αν στις μεγάλες φουρτούνες θα είμαι ικανός να παλέψω έστω στο 10% του Βέλλιου.

Το δεύτερο που θα σας πως είναι το μήνυμα του Αλέξανδρου σε όλο τον κόσμο.

«Στη ζωή πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα.

Κι αν ποτέ σε βρει η παλιοαρρώστεια ή, κάτι ανάλογο πρέπει να σταθείς στα πόδια σου και να πολεμήσεις. Άλλες φορές νικάει, άλλες χάνει.

Αν την κοιτάξεις στα μάτια έχεις ελπίδες. Χαμένος είναι αυτός που φοβάται και δεν έχει καλή ψυχολογία».

Απλά λόγια που όλοι μας τα λέμε, αλλά δεν μπορούμε να τα κάνουμε πράξη.

Διότι όταν σκάσει η μπόμπα, ο λαός λέει από μέσα του «μέχρι εδώ ήταν».

Ενώ τότε είναι που πρέπει να δείξει αυτό που λέμε ελληνική ψυχή και να κάνει ό, τι είναι δυνατόν για να σταθεί στα πόδια του.

Αλέξανδρε, καλό ταξίδι. «Έφυγες» ΝΙΚΗΤΗΣ γιατί τον πρόλαβες…