Ήταν γραφτό να το πάρει η Πορτογαλία. Με 6 ισοπαλίες σε 7 ενενηντάλεπτα. Και χωρίς τον Ρονάλντο από το 25 μέχρι το τέλος της παράτασης.

Πριν αρχίσει ο τελικός ήμουν αδιάφορος στο ποιος θα το πάρει. Μόνο καλή μπάλα ήθελα να δω.

Μετά, όμως, την αναγκαστική αλλαγή του Ρονάλντο και το σκληρό παιχνίδι των Γάλλων σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις επιθυμούσα να δω νικητές τους Πορτογάλους, οι οποίοι τα κατάφεραν μια χαρά.

Η αλήθεια είναι ότι η Γαλλία ήταν αυτή που έχασε τις περισσότερες κλασικές ευκαιρίες και θα μπορούσε να είχε καθαρίσει από την κανονική διάρκεια του ματς.

Ο Πατρίσιο, όμως, βρέθηκε σε εξαιρετική βραδιά και τη μία φορά που αιφνιδιάστηκε από την  σεντερφορίσια κίνηση του Ζινιάκ στις καθυστερήσεις τον γλίτωσε το δοκάρι.

Σαν απόδοση οι Γάλλοι δεν έδειξαν κάτι το ιδιαίτερο.

Οι φάσεις που έβγαλαν ήταν πιο πολύ προϊόν λανθασμένης τοποθέτησης των αντιπάλων αμυντικών.

Σε γενικές γραμμές, όμως, η Πορτογαλία έπαιξε σωστά αυτό που ήθελε και είχε σχεδιάσει ο Σάντος.

Δηλαδή να κλείνει τους διαδρόμους, να είναι σφιχτή και πολύ κοντά οι γραμμές της.

Διαφωνώ κάθετα από αυτό που άκουσα στην περιγραφή ότι οι Γάλλοι υποτίμησαν τους Πορτογάλους όταν βγήκε ο Ρονάλντο.

Πού το είδαν αυτό; Ίσα ίσα που για λίγο υπήρξε αμηχανία και μετά αγχώθηκαν.

Ο Πογκμπά, για παράδειγμα, δεν έκανε ούτε μια προσωπική προσπάθεια από το κέντρο προς την περιοχή του Πατρίσιο όπως έκανε  αρκετές φορές ο εκπληκτικός Σισοκό.

Ο δε Γκριεζμάν κουράστηκε γρήγορα.

Ο τραυματισμός του Ρονάλντο ναι μεν αποδυνάμωσε την επιθετική γραμμή των Πορτογάλων, όμως τους έδεσε ακόμα περισσότερο στο αμυντικό κομμάτι και τους συσπείρωσε ψυχολογικά.

Ήθελαν πιο πολύ τη νίκη και για τον αρχηγό, αλλά και για να αποδείξουν σε όλους ότι η ομάδα τους δεν είναι μόνο ο Κριστιάνο.

Η μεγάλη κίνηση από τον Σάντος έγινε στην τρίτη αλλαγή και εκτιμώ ότι εκεί κρίθηκε ο τελικός.

Αυτός ο Έντερ μου έβγαλε τα μάτια για το πώς υποδεχόταν τη μπάλα, πώς την «έσπαγε» και πώς έπαιρνε τα φάουλ.

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα η ομάδα του να πάρει ανάσες, να απελευθερωθεί ο Νάνι και η Πορτογαλία να γίνει απειλητική.

Τρομερή δουλειά από τον Έντερ, ο οποίος βέβαια πέτυχε ένα φοβερό γκολ.

Πρώτα άδειασε με το δυνατό κορμί του τον Κοσιελνί και μετά εκτέλεσε από μακριά τον ανήμπορο να αντιδράσει Λιορίς.

Προσωπικά περίμενα το ματς να πάει στα πέναλτι και νομίζω ότι οι Πορτογάλοι θα ήταν ικανοποιημένοι.

Στο ποδόσφαιρο, όμως, πάντα όλα είναι ανοικτά.

Με τους παίκτες που διαθέτει η Πορτογαλία αδικεί τον εαυτό της με το αγωνιστικό στιλ που έχει περάσει ο Σάντος, όμως κανένας δεν μπορεί να πει τίποτε άλλο, διότι πάνω απ’ όλα μετράει το αποτέλεσμα.

Ο Φερνάντο είναι πιστός στις ποδοσφαιρικές αρχές του και δεν κάνει πίσω ακόμα κι όταν έχει στην διάθεσή του τον έναν από τους δύο κορυφαίους ποδοσφαιριστές στον πλανήτη.

Ίσα ίσα που ο Ρονάλντο είναι αυτός που προσαρμόστηκε με την φιλοσοφία του Σάντος και για πρώτη φορά στην τεράστια καριέρα του έβαλε το εμείς πάνω από το εγώ.

Μόνο αυτό δείχνει την προσωπικότητα του Σάντος, ο οποίος πραγματικά έφτιαξε την δική του ομάδα κι έγραψε ιστορία.