Η εθνική μας ομάδα μπάσκετ δίνει σήμερα τον δεύτερο αγώνα της για το προολυμπιακό του Ρίο και εξακολουθώ να διαβάζω κριτική …υψηλού επιπέδου.

Για τα τρίποντα που δεχθήκαμε από τους Ιρανούς, για πρόβλημα(;) στο σκοράρισμα, για  κάποια παιδιά που δεν πρέπει να μείνουν μόνο στο ταλέντο τους και διάφορα άλλα…

Κι όλα αυτά μετά από ένα ματς που η εθνική μας ουσιαστικά έκανε προπόνηση.

Αναρωτιέμαι τι θα γραφτεί αν η ομάδα δεν πάει καλά σήμερα η, αποτύχει να πάρει την πρόκριση για την Βραζιλία.

Όλοι συμφωνούμε ότι δεν διαθέτουμε τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, υπάρχουν κι απουσίες λόγω τραυματισμών, όμως μην τα ισοπεδώνουμε.

Η Ελλάδα έχει καλούς παίκτες κι ένα τεχνικό τημ που κάνει ό, τι μπορεί για να παρουσιάσει μια όσο το δυνατόν ανταγωνιστική ομάδα.

Όπως τόνισα και χθες προσωπικά βλέπω μια ομάδα δεμένη που παίζει με πάθος και θέλει να κερδίζει όλα τα ματς.

Ο Κατσικάρης δίνει σημασία στην άμυνα, αλλά όπως και να το κάνουμε η τακτική προσαρμόζεται και με τον αντίπαλο.

Άλλο θα είναι το σημερινό ματς με τους Μεξικάνους και διαφορετικός ο ημιτελικός με τους Κροάτες η τους Τυνήσιους.

Όπως και τελείως άλλος αγώνας θα είναι ο τελικός με τους Ιταλούς που λογικά εκεί θα πάνε τα πράγματα.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, να δούμε την ομάδα και σήμερα που σίγουρα θα βγουν περισσότερα συμπεράσματα.

Αυτό που προέχει είναι η νίκη και η βελτίωση στους τομείς που θέλει ο προπονητής.

Ξέρει ότι  οι παίκτες τα δίνουν όλα και ποντάρει σε αυτό, όμως χρειάζονται κι άλλα πράγματα που θα επιτευχθούν μέσα από το παιχνίδια.

Προσωπικά ποντάρω πολλά στην τεράστια εμπειρία του Μπουρούση, στην κλάση του Αντετοκούνμπο και στην ψυχή των άλλων παιδιών.

Ανεξάρτητα τελικού αποτελέσματος με ικανοποιεί το γεγονός ότι ΟΛΟΙ οι παίκτες ξέρουν πολύ καλά ποια είναι η αποστολή τους και τιμούν τη φανέλα.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος για μια εθνική ομάδα.