Ένα σωρό πράγματα είχα ακούσει για το Βέλγιο. Ότι έχει ομαδάρα, παικταράδες, προπονηταρά και πάει στην Γαλλία για να σηκώσει την κούπα.

Κι είδα μια ομάδα της σειράς που έχασε φυσιολογικά από την πολύπειρη Ιταλία.

Μια ομάδα με κακό κεντρικό αμυντικό δίδυμο και σοβαρό πρόβλημα από τα δεξιά της και χωρίς αυτοπεποίθηση για τις επιθετικές της επιλογές.

Γι’ αυτό και οι Βέλγοι σούταραν από παντού.

Επειδή δεν πίστευαν ότι μπορούσαν να διασπάσουν την πολύ καλά οργανωμένη άμυνα των Ιταλών.

Δεν είχαν εναλλακτικές λύσεις και ίσως κάπου να επηρεάστηκαν επειδή είχαν παρουσιαστεί σαν το φαβορί του αγώνα.

Άλλο έχω καλούς παίκτες και διαφορετικό ότι διαθέτω και καλή ομάδα.

Οι Βέλγοι έπρεπε να είναι έτοιμοι για το αγωνιστικό στιλ των αντιπάλων τους κι αυτοί έπεσαν στην παγίδα του πανούργου Κόντε.

Ενώ έχουν πολύ γρήγορους παίκτες για να βγουν στην αντεπίθεση, όπως ο Αζάρ και ο Μέρτενς που κακώς δεν έπαιξε από την αρχή, προτίμησαν να έχουν την κατοχή της μπάλας και δεν ήξεραν πώς να ανακόπτουν τους γρήγορους και επικίνδυνους Ιταλούς.

Μου άρεσε η Ιταλία. Ανεξάρτητα ποιος κάθεται στον πάγκο και ποιοι αγωνίζονται είναι μια ομάδα με πολύ βαριά φανέλα και ποτέ δεν πρέπει να την υποτιμήσεις.

Ποιο είναι το Βέλγιο μπροστά στην ιστορία και τους τίτλους των Ιταλών; Πλάκα κάνουμε;

Ο Κόντε στηρίχθηκε στην άμυνα της Γιουβέντους που έφτιαξε ο ίδιος και κατέβασε μια ομάδα σκληροτράχηλη, ισορροπημένη και με αέρα.

Οι παίκτες της πίστευαν στη νίκη και ήξεραν πώς να την πάρουν. Μάγκες με τα όλα τους.

Υπήρχε σχέδιο που υπηρετήθηκε πιστά απ’ όλους. Γι’ αυτό και ήρθε το 2-0.

Για τους Ιταλούς η νίκη ξεκινά από την άμυνα και ο αγώνας εξελίχθηκε όπως τον περίμεναν.

Έδωσαν γήπεδο στους αντιπάλους και με πολύ γρήγορες κινήσεις δημιούργησαν αρκετά προβλήματα στον πολύ καλό Κουρτουά.

Ήξεραν πότε να φύγουν στην κόντρα, πότε να παγώσουν τον ρυθμό και πότε να κάνουν φάουλ.

Πήραν πανάξια τη νίκη, απάντησαν αν είναι τελειωμένοι η, όχι και έστειλαν μήνυμα…

Δεν μπορώ να ξέρω μέχρι που θα φτάσουν, όμως είναι Ιταλοί, έξυπνοι, μετρ στην τακτική και το στήσιμο και καλοί ποδοσφαιριστές.

Νωρίς το απόγευμα η Ισπανία έπαιξε σαν την Μπαρτσελόνα και με υπομονή κατέκτησε δίκαια αυτό που της άξιζε.

Η Τσεχία έπαιξε φουλ άμυνα και προσωπικά από αυτό το ματς δεν περίμενα να δω κάτι διαφορετικό.

Με απογοήτευσε η Σουηδία του πρώτου ημιχρόνου με την Ιρλανδία.

Έπρεπε να δεχθεί γκολ για να αντιδράσει, αλλά δεν έχει να παρουσιάσει κάτι το ιδιαίτερο. Καλά που υπάρχει και ο Ζλάταν.

Η Ιρλανδία παίζει το κλασικό βρετανικό ποδόσφαιρο με παίκτες μαχητές που παλεύουν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.