Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση η πρεμιέρα είναι δύσκολη για όλες τις ομάδες.

Πόσο, μάλιστα, όταν μιλάμε για την ομάδα της χώρας που φιλοξενεί τους αγώνες.

Όσοι είδατε το ματς της Γαλλίας με την Ρουμανία, στην αλλαγή του Παγιέ θα καταλάβατε πόσο μεγάλη είναι η πίεση σε αυτό το επίπεδο.

Ο παίκτης της Γουέστ Χαμ πέτυχε το ονειρεμένο νικητήριο τέρμα της ομάδας του και γι’ αυτό δάκρυσε.

Ξέσπασε εκείνη την ώρα. Ανακουφίστηκε και μαζί του ολόκληρη η Γαλλία που παραλίγο να την πατήσει.

Όχι ότι θα ερχόταν η καταστροφή με μία ισοπαλία, αλλά όπως και να το κάνουμε θα ήταν αποτυχία να μην κερδίσει κυρίως στο ψυχολογικό κομμάτι.

Προσωπικά η ομάδα του Ντεσάμπ δεν μου άρεσε και έχω την αίσθηση ότι το άγχος δεν άφησε τους παίκτες να δείξουν αυτά που μπορούν και αξίζουν.

Η Γαλλία δεν είχε προσωπικότητα και ούτε ταυτότητα σαν ομάδα.

Περιορίστηκε σε ατομικές ενέργειες και ξεχώριζαν σαν την μύγα μέσα στο γάλα ο πολυσύνθετος Πογκμπά και ο Παγιέ, ο οποίος έκανε πολύ μεγάλο αγώνα.

Αμυντικά εντόπισα πρόβλημα στο μαρκάρισμα και ειδικά στις στημένες φάσεις.

Εκτιμώ ότι στη συνέχεια  οι Γάλλοι θα ανέβουν, διότι έχουν εμπειρία και ποιότητα.

Η Ρουμανία θα μπορούσε να πάρει τον βαθμό της ισοπαλίας.

Ήταν καλά στημένη, έβγαλε ψυχή και επιθετικά έχασε δύο, τρεις πολύ καλές ευκαιρίες.

Δεν διαθέτει τους μεγάλους παίκτες, όμως δείχνει μια ομάδα που παίζει με αυτοπεποίθηση.

Η διαιτησία δεν τα πήγε καλά κι αυτό είναι θέμα.

Στο πρώτο γκολ των Γάλλων ο Ζιρού έκανε φάουλ στον Ταταρουσάνου και στην ισοφάριση πριν το καθαρό πέναλτι έχει προηγηθεί επιθετικό φάουλ στον Ματουιντί.

Ο Κίρικες έπρεπε να έχει πάρει και δεύτερη κίτρινη κάρτα σε δύο περιπτώσεις, ενώ ο Κοσιελνί έκανε καθαρό φάουλ στον Αντόνε λίγο πριν μπει στην περιοχή προς το τέλος του ημιχρόνου.

Να είστε σίγουροι ότι θα δούμε κακές διαιτησίες που θα κρίνουν και αποτελέσματα.