Η Ατλέτικο Μαδρίτης δεν είναι Μπάγερν. Ούτε στο όνομα και την ιστορία, ούτε διαθέτει ανάλογους τίτλους, παίκτες και χρήμα.

Κι όμως είναι η ομάδα που θα παίξει για δεύτερη φορά τα τελευταία τρία χρόνια σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, αντίθετα με τους Γερμανούς που επί Γκουαρντιόλα απέτυχαν να φτάσουν μέχρι το τελευταίο ματς της διοργάνωσης.

Σαν εικόνα και στα δύο ματς η Μπάγερν άξιζε να προκριθεί, διότι ήταν η ομάδα η οποία έπαιξε ποδόσφαιρο.

Ο προπονητής της έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, έχει φτιάξει μια πολύ μεγάλη ομάδα και εκτιμώ ότι προδόθηκε από την τύχη.

Όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο θέλουν να παρακολουθούν ομάδες σαν τη Μπάγερν που τα έχουν όλα.

Προπονηταρά, παικταράδες κι ένα σύνολο που βάζει τη μπάλα κάτω και προσφέρει ουσία αλλά και θέαμα.

Δεν γίνεται, όμως, να μην υποκλιθούμε στην Ατλέτικο που είναι η ομάδα η οποία πέταξε έξω και την Μπαρτσελόνα.

Ο Σιμεόνε έχει δουλέψει πολύ πάνω στο αμυντικό στήσιμο των παικτών και η ομάδα έχει συμβιβαστεί με την ιδέα της μεγάλης πίεσης από τον αντίπαλο.

Αν προσέξατε σε όλους τους αγώνες με την Μπάρτσα και την Μπάγερν, που η Ατλέτικο αμυνόταν, σε κανένα σημείο οι παίκτες της δεν αποσυντονίστηκαν.

Έχουν μάθει πολύ καλά το μάθημά τους και είναι τόσο διαβασμένοι που βαθιά μέσα τους είναι σίγουροι ότι έστω με την ψυχή στο στόμα θα περάσουν στην επόμενη τάξη.

Προσωπικά δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το στιλ παιχνιδιού, όπως δεν μου άρεσε η εθνική που έπαιζε κάτι ανάλογο, όμως έπαιρνε τα αποτελέσματα.

Θα ήθελα να δω τελικό Ρεάλ – Μπάγερν η, Μπάρτσα – Μπάγερν η, Ρεάλ-Μπάρτσα.

Χαίρομαι για την Ατλέτικο, διότι δεν είναι η βιτρινάτη ομάδα και στέλνει μηνύματα όπως η Λέστερ, όμως ποδοσφαιρικά δεν με φτιάχνει.

Και πιστεύω ότι αδικεί τον εαυτό της, διότι διαθέτει ορισμένους παίκτες που με την κατάλληλη δουλειά και αλλαγή φιλοσοφίας μπορούν να σταθούν σε πιο υψηλό επίπεδο.

Όπως ο Γκριεζμάν, ο Σαούλ, ο Καράσκο, ο Λουίς, ο Κόκε.

Ασφαλώς το πώς θα παίζει η ομάδα καθορίζεται από τον προπονητή και στην περίπτωση του Σιμεόνε κανένας δεν μπορεί να του πει λέξη.

Ίσα ίσα που έχει πετύχει απίστευτα πράγματα για τα δεδομένα της ομάδας.

Ο Αργεντίνος βασίζεται στην ενέργεια και το πάθος που βγάζουν οι παίκτες και έχει καταφέρει να τους κάνει μια μεγάλη οικογένεια με όλη τη σημασία της λέξης.

Η Ατλέτικο είναι αυτό που λέμε Η ΟΜΑΔΑ και γι’ αυτό βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο.

Είναι πολύ δεμένη, ισορροπημένη, παίζει άμυνα για σεμινάριο και ξέρει πότε και πώς να φύγει στην κόντρα.

Όπως έγινε με την εκπληκτική πάσα του Τόρες και το γκολ του Γκριεζμάν, ο οποίος ήταν οριακά οφσάιντ.

Όσο για τον Γκουαρντιόλα ακόμα και να πάρει το νταμπλ θα φύγει ως αποτυχημένος, διότι δεν κατάφερε να φτάσει στον τελικό  και να πάρει τον τίτλο όπως είχε κάνει ο προκάτοχός του Χάινκες.

Πρέπει, όμως να του αναγνωριστεί η πετυχημένη προσπάθεια για αλλαγή αγωνιστικής φιλοσοφίας.

Επί ημερών του η Μπάγερν έπαιξε πολύ όμορφο ποδόσφαιρο.

Όχι εκείνο το κουραστικό παιχνίδι της Μπαρτσελόνα με τις ατελείωτες πάσες, αλλά κάτι πιο εξελιγμένο και προσαρμοσμένο σε αυτό που έβλεπαν και ήξεραν οι Γερμανοί.

Μια Μπάγερν που τα είχε και τα έχει όλα, αν και εκτός από τον παράγοντα τύχη εκτιμώ ότι την πάτησε κι από την πρόωρη ανακοίνωση της λύσης της συνεργασίας της με τον Ισπανό.