Με ρωτούν αρκετοί φίλοι αν μπορώ να συγκρίνω το ποδοσφαιρικό θαύμα της Λέστερ με αυτό της εθνικής μας ομάδας πριν 12 χρόνια.

Κατά αρχάς είναι κάτι το διαφορετικό, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα να πω ότι το κατόρθωμα της Λέστερ σαφώς ήταν πολύ πιο δύσκολο, διότι χρειάστηκε τεράστια προσπάθεια μιας ολόκληρης ποδοσφαιρικής σεζόν.

Και, μάλιστα, στην Αγγλία που το πρόγραμμα είναι πολύ φορτωμένο και οι εσωτερικές διοργανώσεις είναι τρεις.

Άλλο να παίζεις σε ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα η, Μουντιάλ ενός μήνα και τελείως  διαφορετικό να δοκιμάζεσαι για 9 μήνες…

Ως λάτρης του αγγλικού ποδοσφαίρου είμαι απόλυτα ικανοποιημένος για την χθεσινή εξέλιξη στο πρωτάθλημα, διότι η ομάδα μου, η Τσέλσι, ήταν αυτή που παρέδωσε τον θρόνο στην Λέστερ.

Και, μάλιστα, σε βάρος της …Τότεναμ. Τέλειος συνδυασμός.

Θα σας γράψω ψέματα αν υποστηρίξω ότι έβλεπα πρωταθλήτρια την Λέστερ.

Έλεγα ότι είναι θέμα χρόνου για να λυγίσει ψυχολογικά στον πρωταθλητισμό και να τερματίσει από την δεύτερη ως την τέταρτη θέση.

Πήρα πολύ σοβαρά την Λέστερ όταν μετά την Τσέλσι και τη Γιουνάιτεντ βγήκαν εκτός κόλπου η Σίτι και η Άρσεναλ.

Μοναδική διεκδικήτρια έμεινε η Τότεναμ και τότε συνειδητοποίησα ότι θα γίνουμε μάρτυρες στο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό θαύμα του πλανήτη.

Όχι μόνο λόγω Λέστερ, αλλά και λόγω Τότεναμ. 

Ιστορική ομάδα, αλλά όχι για μεγάλα πράγματα.

Παρακολούθησα την Λέστερ σε 5,6 ματς και δεν σας κρύβω ότι δεν μου πολυγέμισε το μάτι για υποψήφια πρωταθλήτρια Αγγλίας.

Το ρόστερ της δεν έχει την ποιότητα των μεγάλων ομάδων, όμως έβγαζε ενέργεια και το μεγάλο της όπλο ήταν ότι δεν είχε άγχος να κατακτήσει τον τίτλο.

Και πώς να το έχει όταν πέρυσι σώθηκε την τελευταία στιγμή και ήταν πρωτάρα σε θέσεις κορυφής;

Η Λέστερ ήταν τυχερή που τα παραδοσιακά ονόματα τέθηκαν νοκ άουτ και έδειξε χαρακτήρα όταν αρχές του χρόνου έκανε κοιλιά και μπόρεσε να την διαχειριστεί.

Ο Ρανιέρι κατάφερε να φτιάξει μια παρέα και η ομάδα ήταν αυτή που ανέδειξε κάποιους παίκτες, όπως τον σκόρερ Βάρντι, τον Μαχρέζ, τον Καντέ κι άλλους.

Ο Ιταλός κατάλαβε γρήγορα για το πού πήγαιναν τα πράγματα και έδειξε τρομερή ωριμότητα.

Βρήκε τον τρόπο να αποφορτίζει τους παίκτες και τους πέρασε το μήνυμα ότι η επιτυχία θα έρθει αγώνα με τον αγώνα.

Πρώτα η σωτηρία, μετά η καλή θέση, έπειτα η Ευρώπη και το Τσάμπιονς Λιγκ και αν έρθει το πρωτάθλημα κανένας δεν θα το αρνηθεί.

Χωρίς να εντυπωσιάζει η Λέστερ έπαιρνε αυτό που ήθελε.

Έστω με 1-0 σε αρκετά ματς προς το τέλος της σεζόν.

Οι παίκτες είχαν τρομερή ψυχολογία, τα έδιναν όλα και η μπάλα τους πήγαινε.

Υπήρξαν παιχνίδια που η Λέστερ πέταγε φωτιές και οι όποιες αδυναμίες σκεπάζονταν από το πάθος όλων των ποδοσφαιριστών, οι οποίοι έπαιζαν όλοι για έναν και ένας για όλους.

Λογικό είναι να έχει αρχίσει ένα τρελό πάρτι στην ομάδα και την πόλη των 300.000 κατοίκων, οι οποίοι πραγματικά ζουν μοναδικές στιγμές.

Μαζί τους κι εμείς κι όσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι και στο ποδόσφαιρο το χρήμα δεν είναι το παν.

Όσο για τον Ρανιέρι είναι λάθος του να μειώνει τον εαυτό του και την ομάδα του επαναλαμβάνοντας ότι «είμαι αυτός που απέλυσαν οι Έλληνες».

Τι δουλειά έχει το πέρασμά του από την εθνική μας με τον θρίαμβο της Λέστερ;

Άλλο το ένα και διαφορετικό το άλλο.

Στην Ελλάδα ο Ιταλός απέτυχε παταγωδώς.

Και ο ίδιος να ήταν πρόεδρος στην ΕΠΟ θα είχε απομακρύνει τον …εαυτό του.

Τι το λέει και το ξαναλέει; Ποια ομάδα, εθνική η, συλλογική, θα τον κρατούσε μετά από τέτοιες ντροπιαστικές ήττες από αντιπάλους που δεν τους …έχει καν ο ποδοσφαιρικός χάρτης;

Ας απολαύσει αυτές τις ονειρεμένες στιγμές που ζει με την ομάδα του κι ας μας αφήσει ήσυχους.