Ως ένα από τα φαβορί του Μουντιάλ κατέβηκε η Ισπανία και απογοήτευσε. Εύκολη η πρώτη ανάγνωση για τον αποκλεισμό της από τη συνέχεια του παγκοσμίου κυπέλλου.

Η απόλυση του Λοπετέγκι λίγο πριν την πρώτη σέντρα και η αντικατάστασή του από τον «λίγο» Ιέρο, ο οποίος εδώ και λίγες ώρες αποτελεί παρελθόν. Η προσωπική μου άποψη είναι τελείως διαφορετική.

Εκτιμώ ότι και με τον κανονικό προπονητή της η Ισπανία θα είχε την ίδια τύχη.

Γιατί; Διότι πλέον είναι προβλέψιμο και αντιμετωπίσιμο αυτό το στιλ παιχνιδιού που πρωτοδίδαξε ο Γιόχαν Κρόιφ στην Μπαρτσελόνα. Αυτή η μόδα πέρασε…

Όλες οι ομάδες πλέον, είτε σε συλλογικό, είτε σε εθνικό επίπεδο κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει λόγος πίεσης στις συνεχείς πάσες, οχυρώνουν την άμυνά τους σε άκρα και κέντρο και λίγο πολύ δεν δυσκολεύονται να πετύχουν τον στόχο τους.

Και ο κόσμος παρακολουθεί μονότονα και βαρετά παιχνίδια. Κυριαρχεί η σκοπιμότητα και το όποιο θέαμα έχει πάει περίπατο.

Θα το προχωρήσω κι άλλο. Οι Ισπανοί δεν είναι χαζοί. Ξέρουν ότι πια αυτό το εκνευριστικό πάσινγκ-γκέιμ δεν έχει μέλλον, αλλά το κάνουν περισσότερο για να αμύνονται!

Να κερδίζουν χρόνο, χώρο και να μην έχουν το άγχος να δέχονται πολλές επιθέσεις.

Ουσιαστικά, δηλαδή, μέσα από το ποδόσφαιρο κατοχής της μπάλας η Ισπανία επιδιώκει να κρατήσει τον αντίπαλο μακριά από την περιοχή της.

Και για να μπορέσει, όμως, να διακριθεί επιβάλλεται να αλλάξει τη φιλοσοφία της, να γίνει γρήγορη και δυνατή.

Στα γήπεδα της Ρωσίας το μεγάλο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι το άλφα και το ωμέγα σε μια ομάδα είναι η ταχύτητα.

Οι σύγχρονες απαιτήσεις είναι τέτοιες που μόνο με γρήγορα πόδια, κινήσεις και σκέψεις μια ομάδα έχει τύχη να πάρει θετικά αποτελέσματα. Το αργό ποδόσφαιρο σβήνει.

Ακόμα κι αυτές οι ομάδες που δεν διαθέτουν την ανάλογη ποιότητα και τους γρήγορους παίκτες, όπως για παράδειγμα η εθνική μας, δεν γίνεται να βασίζονται στην άμυνα και την «καταστροφή» του παιχνιδιού.

Τουλάχιστον να γίνουν πιο μαχητικές. Σαν τους Ιάπωνες, τους Δανούς, τους Σουηδούς.

Ομάδες που δεν λένε κάτι το ιδιαίτερο, όμως παλεύουν και συμμετέχουν στον αγώνα μέσα από τη δύναμη.

Και εννοείται ότι δεν πας πουθενά χωρίς την απαραίτητη καλή φυσική κατάσταση.

Βλέπουμε ότι οι πιο πολλές ομάδες έμειναν από… καύσιμα.

Λογικότατο όταν οι διεθνείς παίζουν τόσα πολλά ματς στα πρωταθλήματά τους και στις ευρωπαϊκές και άλλες διοργανώσεις.

Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα που πρέπει να προβληματίσει την ΦΙΦΑ και την ΟΥΕΦΑ. Οι ποδοσφαιριστές είναι άνθρωποι και δεν γίνεται να παίζουν επίσημα ματς 10 και 11 μήνες τον χρόνο.

Την πληρώνουν οι ίδιοι, οι ομάδες τους, αλλά και ο φίλαθλος στην εξέδρα που πληρώνει και περιμένει να απολαύσει θέαμα.

Όσο για τον Μέσι και τον Ρονάλντο, που οι ομάδες τους έμειναν σχετικά νωρίς εκτός παγκοσμίου κυπέλλου, κακώς τους γίνεται τόσο αυστηρή κριτική.

Είναι τα σούπερ ονόματα, όμως δεν είναι θεοί. Όπως παίζεται σήμερα το ποδόσφαιρο δεν γίνεται να τα βάζει ένας με 11.

Ακόμα και ο Μαραντόνα αυτή την εποχή δεν θα μπορούσε να πάρει από το χέρι την Αργεντινή και να την οδηγήσει στην κορυφή του κόσμου.

Θα τα κατάφερνε μόνο αν είχε δυο, τρεις παικταράδες δίπλα του η, έστω ένα πολύ δυνατό σύνολο.

Η Αργεντινή και η Πορτογαλία ούτε τις ανάλογες ομάδες διαθέτουν, ούτε άλλα μεγάλα ονόματα και προσωπικότητες που θα μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά τον Μέσι και τον Ρονάλντο.