Η θέση μου για τον Τραμπ είναι ό,τι γράφω για έναν νέο προπονητή σε μια ομάδα.

Με απλά λόγια θα κριθεί από το έργο του και φυσικά σε βάθος χρόνου.

Το τί λέει ο καθένας τα ακούω βερεσέ.

Είναι αλήθεια ότι ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ στην 18μηνη προεκλογική του εκστρατεία χρησιμοποίησε διαφορετική και επικίνδυνη ρητορική με ακραίες θέσεις, όμως και πάλι θα περιμένω να τον δω μέσα στον Λευκό Οίκο.

Να μου επιτρέψετε να κρατώ μικρό καλάθι και διευκρινίζω ότι ακριβώς τα ίδια θα έγραφα αν ο Τραμπ ήταν ένας φυσιολογικός πολιτικός και δεν ξέφευγε από τα όρια του κλασικού Αμερικανικού πλασαρίσματος στη μέση οικογένεια.

Για όσους δεν ξέρουν, την πρώτη φορά που εξελέγη πρόεδρος ο Ομπάμα πάλι είχα εκφράσει τις επιφυλάξεις μου για το αν θα μπορέσει να εφαρμόσει όλα αυτά που υποσχόταν και διαπιστώσατε ότι οι δύο θητείες του ήταν ξενέρωτες.

Άλλωστε, ένας από τους σοβαρούς λόγους που κέρδισε ο 70χρονος επιχειρηματίας ήταν η πολιτική της Ουάσιγκτον.

Γι’ αυτό δεν ξέρω αν είναι σωστό να μιλάμε για προσωπική νίκη του Τραμπ η, βαριά ήττα του συστήματος που εκφράζει η Χίλαρυ Κλίντον.

Όχι ότι ο νέος πλανητάρχης δεν είναι μέρος του συστήματος – πώς αλλιώς μπορούσε να φτιάξει τέτοια αμύθητη περιουσία;- αλλά απέφυγε την ξύλινη γλώσσα και άγγιξε αυτούς που αισθάνονται παραγκωνισμένοι και αδικημένοι.

Ο λαός της Αμερικής κουράστηκε με τα ίδια και τα ίδια και έριξε μια ζαριά στο κάτι άλλο που θα φανεί, βέβαια, ποιο είναι αυτό.

Ούτε συγκρίνω αυτές τις εκλογές με το Brexit, διότι οι Βρετανοί δεν ήξεραν τι ψήφισαν και κάποιοι τους πήραν στο λαιμό τους.

Ενώ οι Αμερικανοί συνειδητοποιημένα έστειλαν πολλαπλά μηνύματα.

Και στο πολιτικό κατεστημένο της χώρας και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που για μια ακόμα φορά εκτέθηκαν.

Όπως και οι δημοσκόποι που έπαιξαν πολύ βρώμικο παιχνίδι σε βάρος του Τραμπ.

Όσο για την Ελλαδίτσα μας εκτιμώ ότι ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ θα αργήσει να ασχοληθεί μαζί της.

Θα περιμένει τις όποιες εξελίξεις στο οικονομικό επίπεδο και θα κρίνει πώς θα μας χειριστεί.

Σαν ένας πολύ πετυχημένος μπίζνεσμαν ο Ντόναλντ Τραμπ θα την πέσει στους γίγαντες της οικονομίας και  κυρίως σε Κίνα, Ινδία και Τουρκία, Β.Κορέα που έχουν ανακοινώσει με κάθε επισημότητα πυρηνικά προγράμματα.

Οι Ρώσοι  και η Λεπέν πανηγυρίζουν, οι Γερμανοί μιλάνε για σοκ και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είναι κουμπωμένοι.

Όλοι, όμως, θέλουν δεν θέλουν θα αναμένουν τις πρώτες κινήσεις του Τραμπ κι αναφέρομαι στα πρόσωπα που θα επιλέξει για τα Υπουργεία Εξωτερικών και Αμυνας. Εκεί θα φανούν πολλά.

Προσωπικά έβλεπα οριακή νίκη του Τραμπ για δύο πολύ σοβαρούς λόγους.

Ο πρώτος ότι στον μέσο πολίτη των ΗΠΑ δεν θα του καθόταν καλά να δει στο ανώτατο αξίωμα της χώρας για πρώτη φορά μια γυναίκα και ο δεύτερος ότι η Κλίντον προέρχεται απο τον Βορρά, άρα μαθηματικά θα έχανε το Νότο που παραδοσιακά ανήκει στους Ρεμπουπλικάνους.

Υπήρχε η εξαίρεση με τον Ομπάμα, όμως καθαρά λόγω χρώματος κι όχι ονόματος.

Το αν ξημερώνει μια νέα εποχή και ποια ακριβώς θα είναι αυτή θα το δούμε.

Άλλο τι λέει η ταμπέλα του νέου προέδρου (ακροδεξιός και πολεμοχαρής) και άλλο τι πρέπει να κάνει και πώς για να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα.

Η καρέκλα του πλανητάρχη είναι ξελογιάστρα και ύπουλη.

Σε “κτυπάει” εκεί που δεν το περιμένεις και σε κρατάει σε πολιτική ομηρία…