Εξελίξιμος προπονητής  ο Σιμεόνε, αλλά ακόμα έχει να φάει πολλά ψωμιά για να χαρακτηριστεί, τουλάχιστον από εμένα, μεγάλος.

Με το που ισοφάρισε η Ατλέτικο στο 78, ο Αργεντίνος την γύρισε πίσω για να παίξει το γνωστό της παιχνίδι με τις αντεπιθέσεις.

Κι έσι όπως πήγε η παράταση στάθηκε τυχερός που η ομάδα του δεν δέχθηκε άλλο τέρμα από μία Ρεάλ που δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο.

Ο Σιμεόνε ουσιαστικά της έδωσε μπάλα και γήπεδο.

Μετά από ένα μετριότατο πρώτο ημίχρονο η Ατλέτικο ανέβασε αισθητά την απόδοσή της στην επανάληψη,.

Πίεσε, δημιούργησε ευκαιρίες, έχασε το πέναλτι με τον Γκριεζμάν και ισοφάρισε.

Κι εκεί που έπρεπε να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο και να πάρει για τα καλά τον αέρα της Ρεάλ, αδικαιολόγητα για μένα έπαιξε πίσω απο τη μπάλα και κυνήγησε την κόντρα με τον εξαιρετικό Καράσκο.

Ήταν ευκαιρία για την Ατλέτικο να κατακτήσει την κούπα.

Παρά το γεγονός ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ δεν έχασε την αυτοπεποίθιησή της και διεκδίκησε αυτό που πίστευε ότι μπορεί να πετύχει.

Και τα κατάφερε, διότι είχε τόλμη, σχέδιο και Καράσκο που ίσως έπρεπε να είναι από την αρχή στην ενδεκάδα.

Να σημειωθεί ότι η Ατλέτικο δεν είναι μαθημένη σε επιθετικό ρυθμό απέναντι σε τόσους μεγάλους αντιπάλους και κατά διαστήματα έδειξε ότι αδικεί τον εαυτό της.

Διαθέτει ορισμένους σπουδαίους παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να παίξουν ένα άλλο ποδόσφαιρο πολύ πιο κοντά σε αυτό που θέλει να βλέπει ο κόσμος.

Αναφέρομαι στον Καράσκο, τον Σαούλ, τον Γκριεζμάν, τον Φιλίπε Λουίς.

Αυτοί οι παίκτες “φρενάρονται” από τον προπονητή, ο οποίος είναι ολοφάνερο ότι έχει επενδύσει πάνω σε αυτή την σκληροτράχηλη ομάδα και διστάζει να γίνει Ρεάλ η, Μπαρτσελόνα.

Έτσι εξηγείται η επαναφορά στο γνωστό της παιχνίδι μετά το 1-1.

Εκτιμώ ότι η Ατλέτικο είχε τύχη να πάρει το κύπελλο αν συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό σαν να κυνηγάει την ισοφάριση.

Γιατί; Διότι πήρε την ψυχολογία με το μέρος της, ο Καράσκο έκανε ό,τι ήθελε από αριστερά με τον Ντανίλο, ο Γκριεζμάν έβρισκε χώρους και μετά την αλλαγή του Κρόος με τον Ίσκο ο Κασεμίρο τα είχε φτύσει από την τεράστια δουλειά που έκανε μπροστά από τα δύο σέντερ μπακ.

Δεν μου άρεσε καθόλου που άλλαξε το παιχνίδι της, όπως δεν μου αρέσουν οι συνεχείς χειρονομίες του προπονητή στους οπαδούς για να φωνάζουν.

Λες κι αυτοί δεν ξέρουν τι να κάνουν. Τον Σιμεόνε περιμένουν σε κάθε ματς για να τους οργανώνει…

Το όλο σκηνικό φτάνει τα όρια της γραφικότητας και ουσιαστικά κρύβει φόβο και ανασφάλεια.

Η Ρεάλ δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο που σκόραρε με γκολ οφσάιντ.

Ναι μεν είχε προσωπικότητα και περισσότερη ποιότητα, όμως υπήρχαν διαστήματα που “χανόταν” και ειδικά στο μεγαλύτερο κομμάτι του δευτέρου ημιχρόνου.

Τα ατού της δεν τράβηξαν με εξαίρεση τον Μπέιλ που ήταν πολύ καλός στα πρώτα 45 λεπτά.

Μπενζεμά και Ρονάλντο ήταν αρνητικοί και ο Πορτογάλος έσωσε την παρτίδα με το πέναλτι στο ονειρεμένο φινάλε.

Σημαντική ήταν η προσφορά του Κασεμίρο και του Κρόος, ενώ ο τραυματισμός του Καρβαχάλ κόστισε στην ομάδα του.

Ο Μαρσέλο ανέβηκε προς το τέλος της παράτασης και γενικά δεν είχε σχέση με τον παίκτη που ξέρουμε.

Λίγα πράγματα κι από τον Μόντριτς.

Δύο φορές έκανε θέατρο ο Πέπε και ξεφτιλίστηκε. Δεν αρμόζει αυτό σε έναν παίκτη που φοράει αυτή την τιμημένη φανέλα.

Γενικά η βασίλισσα δεν θάμπωσε με την απόδοσή της, αν και ήταν εκείνη που στην παράταση πατούσε καλύτερα στο γήπεδο και προσπάθησε να εκμεταλλευτεί τον χώρο που της έδωσε η Ατλέτικο.

Στο β΄ημίχρονο διέκρινα νευρικότητα και έλλειψη καθαρού μυαλού από τη Ρεάλ που ίσως να φοβόταν την ισοφάριση, δεδομένου ότι πλέον δεν έχει το πάνω χέρι σε αυτά τα ντέρμπι.

Κι αυτός είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που κακώς δεν προσπάθησε να τον αξιοποιήσει ο Σιμεόνε.

Στα μάτια μου ήταν ικανοποιημένος που το ματς έφτασε στα πέναλτι, εκεί  που παίζουν πολλά πράγματα ρόλο και κανένας δεν μπορεί να τα βάλει με τον προπονητή.