Η ποδοσφαιρική επικαιρότητα δεν μου επέτρεψε να ασχοληθώ με το δημοψήφισμα στην Αγγλία.

Ένα θέμα πολύ σοβαρό και λογικό είναι να απασχολεί ολόκληρο τον κόσμο.

Κατ’ αρχάς είμαι από αυτούς που θα περιμένω τις εξελίξεις.

Διότι δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιες θα είναι και σε τι βάθος χρόνου θα γίνουν πράξη.

Αν γίνουν, κι αυτό δεν το λέω στην τύχη, ούτε για να εντυπωσιάσω ότι δήθεν γνωρίζω κάποια πράγματα παραπάνω.

Τίποτα δεν ξέρω. Απλά διαπιστώνω το τεράστιο λάθος που έκαναν οι Αγγλοι και το φτωχό μου το μυαλό λέει ότι ίσως βρουν τον τρόπο να το διορθώσουν.

Το πώς είναι καθαρά θέμα δικό τους.

Για παράδειγμα αυτό μπορεί να γίνει με την παραίτηση Κάμερον και την απόφαση για εκλογές, έτσι ώστε να «δέσει» μαζί ένα δεύτερο δημοψήφισμα.

Θα μου πείτε ότι λογαριάζω χωρίς τους ξενοδόχους της Ευρώπης και ειδικά την Μέρκελ. Σωστό.

Δεν τους θέλουν πια τους Αγγλους.

Ξέρουμε, όμως, ότι αυτή είναι η αλήθεια η, παίζεται ένα πολύ χοντρό παιχνίδι για να τους αναγκάσουν να γυρίσουν με την ουρά στα σκέλια και να είναι αποδυναμωμένοι;

Όλα αυτά θα φανούν στην πορεία.

Τώρα ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του.

Αυτό που έχει σημασία είναι τι πραγματικά θέλει ο Αγγλος πολίτης. Ποιο είναι το συμφέρον του.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν τιμά έναν λαό σαν αυτόν της Αγγλίας να δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν ήξερε τι ψήφισε.

Δεν δέχομαι ότι αυτός ο Φάρατζ πήρε στον λαιμό του τόσο κόσμο.

Στην Αγγλία συζητούσαν το δημοψήφισμα για πολλούς μήνες και οι πολίτες ήξεραν χαρτί και καλαμάρι τα θετικά και τα αρνητικά του Brexit.

Και να μην ήθελαν, που λέει ο λόγος, να ασχοληθούν, δεν μπορούσαν από τον συνεχή βομβαρδισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Είναι πλέον τόσα πολλά τα ΜΜΕ που ο καθένας μαθαίνει τα πάντα και έχει την δυνατότητα να κρίνει και να συγκρίνει.

Δεν είναι σαν τον Τσίπρα που άλλα έλεγε στους Ελληνες κι άλλα κάνει.

Στην Αγγλία τα πάντα ήταν ξεκάθαρα.

Γι’ αυτό οι Αγγλοι καλά θα κάνουν να κοιταχτούν στον καθρέπτη, να μιλήσουν με τον εαυτό τους και να βρουν την ταυτότητά τους.

Μοιάζουν να είναι χαμένοι στο διάστημα κι αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους.

Ο πιο σοβαρός είναι ότι αισθάνονται φιλοξενούμενοι στην ίδια τους τη χώρα και έχουν χάσει την εθνική τους συνείδηση.

Στο δημοψήφισμα αποτυπώθηκε αυτό που συμβαίνει χρόνια στην εθνική τους ομάδα ποδοσφαίρου.

Οι μεγαλύτεροι σύλλογοι ανήκουν σε ξένους επιχειρηματίες, οι οποίοι δαπανούν πολλά χρήματα για να φέρνουν παικταράδες από το εξωτερικό.

Έτσι, οι εγχώριοι παίκτες δεν είναι κλάσης όπως παλιά, με αποτέλεσμα η εθνική τους να έχει πρόβλημα.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει στην αγγλική κοινωνία που οι ντόπιοι δεν έχουν πια τα ίδια «κυβικά» με τους αλλοδαπούς που έχουν στιγματίσει την οικονομική ζωή του τόπου.

Οι ξένοι θέλουν και τους συμφέρει να ζουν σε μια χώρα που είναι μέλος της ΕΕ.

Οι Αγγλοι, όμως,  ψήφισαν το αντίθετο ακριβώς, διότι έτσι νόμιζαν ότι θα «ελευθερωθούν» και θα διαφοροποιηθούν από τους ξένους, τους οποίους ουσιαστικά δεν θέλουν, αλλά δεν τους το λένε.

Γιατί; Διότι τους εξυπηρετούν, όπως π.χ στο ποδόσφαιρο, και φοβούνται να πορευτούν μόνοι τους.

Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι μέσα σε λίγες ώρες δήλωσαν μετανιωμένοι για το τι ψήφισαν;

Θα σας το κάνω …πενηνταράκια για να το πιάσετε.

Είμαι οπαδός της Τσέλσι και για πολλά χρόνια η ομάδα μου ήταν μικρομεσαία.

Ξαφνικά εμφανίστηκε ο Αμπράμοβιτς και μέσα σε μια δεκαετία γεύτηκα Τσάμπιονς Λιγκ, πρωταθλήματα και κύπελλα.

Έζησα τον Μουρίνιο, τον Ντρογκμπά κι ένα σωρό μεγάλους παίκτες.

Η ομάδα μου «ψήλωσε» και πλέον θεωρείται μεγάλη.

Είμαι χαρούμενος, όμως όχι γεμάτος, διότι θα ήθελα στη θέση του Ρώσου να βρισκόταν ένας συμπατριώτης μου μεγιστάνας.

Σαν Αγγλος φίλαθλος δεν βγαίνω να κατηγορήσω τον Αμπράμοβιτς, αλλά μέσα μου επιθυμώ κάτι άλλο που να είναι από τον τόπο μου.

Για εμένα, λοιπόν, οι Αγγλοι δεν έχουν πρόβλημα με την Ευρώπη.

Ήταν, άλλωστε, εκτός Ευρωζώνης, ενώ διαθέτουν το δικό τους ισχυρό νόμισμα που θα σταθεροποιηθεί.

Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν ανέχονται να είναι δεύτεροι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Η ψήφος τους είχε αποδέκτη στο εσωτερικό και ήταν μήνυμα στην ξένη κοινότητα…