Με τις αγωνιστικές διαφορές ανάμεσα στο EURO της Γαλλίας και το Κόπα Αμέρικα των ΗΠΑ ασχολούμαι στην Realnews που κυκλοφορεί,

Για κάθε ποδοσφαιρόφιλο σε όλο τον πλανήτη ο φετινός Ιούνιος θεωρητικά είναι ο καλύτερος μήνας και το ιδανικό ξεκίνημα ενός ευχάριστου καλοκαιριού. 

EURO στην Γαλλία και Κόπα Αμέρικα στις ΗΠΑ. Δύο διαφορετικές διοργανώσεις που ουσιαστικά συνθέτουν ένα έξτρα Μουντιάλ. 

Το ερώτημα, βέβαια, είναι τι ποδόσφαιρο παρακολουθούμε.

Οι πρώτες εντυπώσεις από τους αγώνες στην Γαλλία είναι απογοητευτικές και στέκομαι καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι κι όχι στις θλιβερές εικόνες με τις άγριες συμπλοκές των χούλιγκαν.

Το θέαμα είναι φτωχό και αυτό πρέπει να απασχολήσει την ΦΙΦΑ και την ΟΥΕΦΑ, διότι είναι ολοφάνερη η κούραση των ποδοσφαιριστών.

Οι περισσότεροι αγωνίζονται ασταμάτητα από 10 έως 11 μήνες και υπάρχουν παίκτες που έχουν συμπληρώσει ένα χρόνο πλήρους δράσης. 

Όταν οι ποδοσφαιριστές φορούν το εθνόσημο διψάνε για το καλύτερο δυνατό.

Το σώμα τους θέλει να προσφέρει, αλλά τα πόδια τους δεν ακολουθούν.

Κι όσο περνάει η ώρα, τόσο πέφτει η απόδοσή τους.

Από εκεί και πέρα είναι τέτοια τα «καινούργια» συστήματα των προπονητών που περιορίζουν τις ομάδες με το όποιο επιθετικό ταλέντο διαθέτουν για να ανοιχτούν και να δείξουν κάτι το διαφορετικό.

Ο Μουρίνιο έχει επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τους περισσότερους τεχνικούς, οι οποίοι έχουν «ρομποτοποιήσει» τους παίκτες και τους ζητάνε πρώτα να είναι συνεπείς στις αμυντικές τους υποχρεώσεις και μετά να προσπαθούν να δημιουργήσουν.

Γι’ αυτό και οι πιο πολλές ομάδες παίζουν φουλ αμυντικά και βγαίνουν στην κόντρα.

Κι αυτές που διαθέτουν επιθετικά χαρακτηριστικά θα επιβάλλουν τον ρυθμό τους, αλλά θα διαχειριστούν τον χρόνο για να κρατήσουν δυνάμεις.

Με απλά λόγια στο EURO ξέρουμε εκ των προτέρων ότι θα δούμε προβλέψιμο ποδόσφαιρο με τους παίκτες να λειτουργούν σαν πιστά στρατιωτάκια των προπονητών και να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων οι ποδοσφαιριστές δεν νιώθουν ελεύθεροι να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και να βάλουν την σφραγίδα τους.

Κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά με το Κόπα Αμέρικα που οι παίκτες ακόμα  δείχνουν στοιχεία αλάνας και παίζουν …μπάλα.

Σε αυτό το τουρνουά αναδεικνύεται η ατομική αξία του παίκτη, ο οποίος θα κάνει τις ντρίμπλες του, την απρόβλεπτη μαγική ενέργεια, θα ρίξει το …ξύλο του, θα εκνευριστεί, θα τσακωθεί, θα «φάει» το χορτάρι που λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο.

Αυτό, όμως, είναι που αρέσει στον κόσμο. Δεν τους παίρνει τους προπονητές να βάλουν τους παίκτες σε καλούπια και να υπηρετήσουν συγκεκριμένες τακτικές.

Σαφώς κι εκεί υπάρχουν οι μικρές ομάδες που αναγκαστικά θα αγωνιστούν αμυντικά, όμως χωρίς την πρόθεση να καταστρέψουν το παιχνίδι.

Το επίπεδο δεν είναι υψηλό όπως παλιότερα, όμως οι Λατίνοι διατηρούν ακόμα αυτό το αγνό πάθος για την μπάλα και τους βγαίνει στο γήπεδο με τις τρομερές προσωπικές μονομαχίες και τη διαρκή ένταση.

Στην Ευρώπη ο απόλυτος επαγγελματισμός έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και τις εθνικές ομάδες.

Κι αυτό είναι φυσιολογικό, διότι οι ποδοσφαιριστές αισθάνονται υποχρεωμένοι να ρίξουν το βάρος στους συλλόγους που τους καλοπληρώνουν και κάπου οι εθνικές ομάδες έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Ενώ στην Νότιο Αμερική οργανωτικά το ποδόσφαιρο είναι αρκετά πίσω και γι΄ αυτό  το όνειρο των παικτών είναι να φύγουν για την Ευρώπη καθαρά για οικονομικούς λόγους.

Διότι σαν ποδόσφαιρο στις πατρίδες τους το απολαμβάνουν πολύ περισσότερο και φαίνεται σε όσους επιστρέφουν στις εθνικές τους ομάδες.

Στην Ευρώπη βρίσκονται σε αποστολή υπέρ της ομάδας, στον τόπο τους βοηθούν το σύνολο μέσα από την ανάδειξη του εαυτού τους.