Το EURO βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά από το μυαλό όλων μας δεν φεύγει η σκηνή της κατάρρευσης του Κρίστιαν Ερικσεν. Ήταν τόσο σοκαριστική που πραγματικά δεν το πίστευα ότι η ΟΥΕΦΑ αποφάσισε τη συνέχιση του αγώνα της Δανίας με την Φινλανδία.

Ειλικρινά με ξεπερνά κάτι τέτοιο από τη στιγμή που υπήρχαν λύσεις για το αύριο. Όπως, για παράδειγμα, το ματς να συνεχιζόταν με την ολοκλήρωση της πρώτης αγωνιστικής.

Ασφαλώς το θέμα μας δεν είναι η διεκπεραίωση των αγώνων, όμως μετά το τραγικό συμβάν με τον Δανό ποδοσφαιριστή επιβάλλεται να αλλάξουν πολλά, διότι πάνω απ’ όλους και απ’ όλα είναι η ανθρώπινη ζωή.

Ήρθε η ώρα η ΦΙΦΑ, η ΟΥΕΦΑ, οι ομοσπονδίες, οι λίγκες, οι παίκτες, οι προπονητές να καθίσουν σε ένα μεγάλο τραπέζι και να συζητήσουν τι πρέπει να γίνει για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά με επίκεντρο την υγεία των πρωταγωνιστών.

Θα είναι μακάβριο να αναφέρω την τεράστια λίστα των ποδοσφαιριστών που έχουν φύγει στη διάρκεια αγώνων η, προπονήσεων. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, όμως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο οι ρυθμοί είναι εξαντλητικοί και θέλουμε δεν θέλουμε η υγεία των παικτών επιβαρύνεται.

Δεν γίνεται να αγωνίζονται 11,5 μήνες τον χρόνο. Οι δε δύο τελευταίες σεζόν έχουν διεξαχθεί κάτω από αντίξοες συνθήκες λόγω της πανδημίας. Θα είναι εγκληματικό αν δεν παρθούν μέτρα με πρώτο και σπουδαιότερο τη μείωση των αγώνων. Είναι μονόδρομος.

Ο καθένας καταλαβαίνει ότι παίζονται δις και τα συμφέροντα είναι τεράστια. Υπάρχουν, όμως, όρια. Διαφωνώ με αυτό που λέγεται και γράφεται ότι οι παίκτες παίρνουν τρελά λεφτά, άρα είναι υποχρεωμένοι να παίζουν συνεχώς. Μιλάμε για ανθρώπους και όχι μηχανές.

Να είστε σίγουροι ότι οι παίκτες θα λογικευτούν όταν τεθεί θέμα αλλαγής του συνολικού πλαισίου. Ο συνάδελφος τους, ο Ερικσεν τα κατάφερε και γλίτωσε. Το ζητούμενο είναι αν το ποδόσφαιρο θα μπορέσει να επιβιώσει…

Όσον αφορά το δικό μας ποδόσφαιρο κι επειδή βρισκόμαστε ακόμα πολύ πίσω στις υποδομές του, αυτό που ζήσαμε με τον Ερικσεν ας είναι η αρχή να ασχοληθούμε πολύ πιο σοβαρά και επαγγελματικά με την υγεία των παικτών και συνολικά όλων των αθλητών.

Κι αν στις πιο πολλές ομάδες της Σούπερ Λιγκ γίνεται καλή δουλειά, σε κάποιες και πολύ περισσότερο στις μικρές κατηγορίες όλων των σπορ οι μαϊμού υπογραφές των γιατρών είναι ό,τι χειρότερο.  Δεν πάει άλλο με αυτή την ιστορία.

Γι’ αυτό και έχουμε αρκετά κρούσματα κυρίως με νέα παιδιά. Ο ιατρικός έλεγχος επιβάλλεται να είναι εξονυχιστικός και αποδείξιμος. Διαφορετικά να υπάρχουν πολύ αυστηρές κυρώσεις. Δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα. Όπως δεν είναι δυνατόν σε κάθε γήπεδο να μην υπάρχει απινιδωτής. Έτσι σώθηκε ο Ερικσεν.

Είναι αδιανόητο το 2021 να μην κάνουμε το αυτονόητο και να στερούμαστε ιατρικές συσκευές που μπορούν να  επαναφέρουν την ανθρώπινη ζωή. Ούτε προπόνηση πρέπει να ξεκινά αν δεν έχει εξασφαλιστεί η υγειονομική υποστήριξη σε όλα τα επίπεδα.

Και μην ακούω ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Τότε μην φτιάχνουμε ομάδες. Και δεν διαχωρίζω τις επαγγελματικές ομάδες με τις ερασιτεχνικές. Η ζωή είναι μία και δεν τη μετράμε ανάλογα με το που αγωνίζεται ο κάθε αθλητής και αθλήτρια.

Από τη στιγμή που ένα σωματείο, ένας όμιλος αποφασίζει να επενδύσει στον αθλητισμό, το πρώτο που πρέπει να απασχολήσει τους υπεύθυνους είναι το πώς θα διασφαλιστεί η υγεία των αθλητών. Τελεία και παύλα.