Το θέμα Βενιζέλου επισκίασε τις πρόσφατες αλλαγές προσώπων στην πυραμίδα των Ανώτατων Δικαστηρίων της χώρας.

Για εμένα δεν είναι τόσο σοβαρό θέμα το αν η κυβέρνηση έπρεπε η, όχι να προχωρήσει σε αυτές τις αλλαγές λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές, αλλά για το αν είναι σωστό η Δικαιοσύνη να έχει πλήρη εξάρτηση από την εκτελεστική εξουσία.

Διότι – κακά τα ψέματα – όταν η εκάστοτε κυβέρνηση επιλέγει τα πρόσωπα στις ανώτερες θέσεις της Δικαιοσύνης, ουσιαστικά παραδέχεται ότι υπάρχει μεταξύ τους ένας ομφάλιος λώρος.

Η Πολιτεία εκφράζει έτσι την διαχρονική δύναμη της εξουσίας και η Δικαιοσύνη δέχεται ένα “κτύπημα” στη λέξη κύρος.

Ενοχλεί αυτό τους δικαστικούς, όμως θέλουν δεν θέλουν είναι μια πραγματικότητα. Ο δικαστής θα κάνει σωστά τη δουλειά του μόνο όταν δεν έχει εξάρτηση από κανέναν. Όταν δεν έχει νταλκά στο κεφάλι του.

Είναι ακριβώς όπως οι διαιτητές στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στο ποδόσφαιρο που φωνάζω χρόνια ότι η διαιτησία επιβάλλεται να γίνει επαγγελματική η, ημιεπαγγελματική και ανεξάρτητη.

Οι ίδιοι διαιτητές να αποφασίζουν μόνοι τους τα του οίκου τους κι όχι να βρίσκονται κάτω από την μπότα των παραγόντων.

Έτσι πρέπει να γίνεται και για τα αφεντικά των Δικαστηρίων.

Δεν γίνεται να επιλέγονται από την κυβέρνηση, όποια κι αν είναι αυτή, και να μιλάνε για Δικαιοσύνη με την πραγματική έννοια της λέξης.

Ξέρουν πολύ καλά ότι αργά η, γρήγορα θα βρεθούν αντιμέτωποι με την Πολιτεία.

Τι θα κάνουν σε αυτή την περίπτωση; Μπορούν να πάνε κόντρα σε αυτούς που τους έχουν τοποθετήσει στις καρέκλες τους;

Η, πώς θα λειτουργήσουν όταν θα έχουν επιλεγεί από μία κυβέρνηση και κατά τη διάρκεια της θητείας τους υπάρχει αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό;

Δεν θα είναι δύσκολη η θέση τους; Όποια απόφαση κι αν πάρουν θα σχολιαστεί αρνητικά με τον έναν η, τον άλλον τρόπο.

Ενώ αν είχαν επιλεγεί από το σύνολο του Δικαστικού κόσμου η, έστω από ένα Συμβούλιο των πιο παλιών Δικαστικών λειτουργών θα λογοδοτούσαν μόνο σε εκείνους. Θα ήταν καθαρά εσωτερικό θέμα και κανένας δεν θα είχε δικαίωμα να μπλεχτεί στα πόδια τους. Ενώ τώρα για την κοινή γνώμη η Δικαιοσύνη μόνο ανεξάρτητη δεν είναι.

Σέβομαι και τιμώ τα ιερά τέρατα του ελληνικού Δικαστικού σώματος.

Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι όφειλαν και οφείλουν – πρώτα απ’ όλα στους ίδιους τους εαυτούς τους – να αντιδράσουν, έτσι ώστε να ξεκινήσει μία σοβαρή συζήτηση και να δρομολογηθούν οι απαραίτητες νομικές διαδικασίες να αλλάξει αυτό το οπισθοδρομικό καθεστώς.

Σε πρώτο βαθμό η νέα τάξη πραγμάτων ας ξεκινήσει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ως υπερκομματικό και σιγά σιγά με την Συνταγματική Αναθεώρηση η τοποθέτηση των προσώπων στην κορυφή να γίνεται  από τους ίδιους τους Δικαστές.

Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι όπως σε κάθε κλάδο έτσι και σε αυτόν των Δικαστών θα δημιουργηθούν παρατάξεις, «ρεύματα», τάσεις κλπ, όμως είναι προτιμότερο η ηγεσία να μην ορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Μόνο τότε θα εξαφανιστεί από τον χάρτη η λέξη υπονόμευση της Δικαιοσύνης.