Ο χθεσινοβραδινός τελικός ήταν από τους χειρότερους του Τσάμπιονς Λιγκ που έχω παρακολουθήσει.

Το καταλαβαίνω ότι ήταν ένα ματς νοκ άουτ που συνήθως το θέαμα πάει περίπατο, αλλά και οι δύο ομάδες με απογοήτευσαν. Αναφέρομαι στην ποιότητα του αγώνα.

Σαφώς έπαιξε τεράστιο ρόλο το πολύ γρήγορο πέναλτι που για εμένα δεν ήταν. Η μπάλα δεν πήγε κατευθείαν στο χέρι του Σισοκό, συν ότι ο παίκτης δεν είχε την παραμικρή πρόθεση. Αιφνιδιάστηκε κι αυτό έπρεπε να το μετρήσει ο Σκόμινα που κακώς αρνήθηκε τη χρήση του VAR.

Η Λίβερπουλ, λοιπόν, “κάθισε” πάνω σε αυτό το πολύ γρήγορο γκολ και σε όλο το ματς έκανε διαχείριση του 1-0.

Σε κανένα σημείο δεν ήταν η γνωστή Λίβερπουλ με το επιθετικό παιχνίδι της και σε αρκετές περιπτώσεις την έκρηξη που βγάζει σαν ομάδα.

Ο Κλοπ ήξερε ότι με την πίεση των επιθετικών του στην αντίπαλη άμυνα η Τότεναμ δεν θα μπορεί να μεταφέρει τη μπάλα στο κέντρο κι από εκεί στην επίθεση και αυτό έκανε.

Κι έτσι σήκωσε την κούπα για πρώτη φορά στην καριέρα του.

Ο Γερμανός την έχει πατήσει πολλές φορές και δεν ήθελε να ρισκάρει.

Αλλά θα μπορούσε να αφήσει την ομάδα του, έστω κατά διαστήματα, να πάρει μπάλα, να την κυκλοφορήσει και να κυνηγήσει πιο γρήγορα ένα δεύτερο γκολ. Δεν το είδαμε. Και γι’ αυτό ο τελικός ήταν κακός.

Για να είμαι ειλικρινής από την Τότεναμ δεν περίμενα ιδιαίτερα πράγματα. Γενικά δεν μου αρέσει σαν ομάδα. Την θεωρώ ένα σύνολο χωρίς προσωπικότητα.

Το ότι κατάφερε να φτάσει εκεί που έφτασε ήταν ένας άθλος που δεν ξέρω αν θα επαναληφθεί.

Είχε μια φλύαρη υπεροχή κι έτσι όπως έπαιζε ήταν βούτυρο στο ψωμί της Λίβερπουλ.

Κάτι πήγε να κάνει στο δεύτερο ημίχρονο και προς το τέλος του ματς, αλλά ο Αλισον στάθηκε στο ύψος του, αν και  δεν μιλάμε για τις κλασικές ευκαιρίες.

Ήθελα την ισοφάριση για να δω τη Λίβερπουλ να παίζει μπάλα. Σίγουρα θα ήταν άλλο ματς.

Εκτός τον χαρισματικό Κέιν, που ήταν εκτός αγώνα, ο μόνος παίκτης που τον θεωρώ υψηλού επιπέδου είναι ο Σον. Το παιδί αδικείται σε αυτή την ομάδα. Ο Ντέλε Αλι πρέπει να βρεθεί στη μέρα του και ο Ερικσεν απέχει πολύ από τον καλό εαυτό του.

Η Τότεναμ στερείται παικτών κλάσης κι έτσι εξηγείται γιατί είναι εκτός τίτλων. Ο Ποκετίνο κάνει ό, τι μπορεί, αλλά βαθιά μέσα του ξέρει ότι αυτή η ομάδα δεν είναι για μεγαλεία.

Αντίθετα με τη Λίβερπουλ που επιθετικά είναι πανίσχυρη με Σαλάχ, Μανέ, Φιρμίνο – ακόμα και τον Οριγκί που έχει πετύχει καθοριστικά γκολ-  και αμυντικά διαθέτει τον κορυφαίο σύγχρονο σέντερ μπακ του κόσμου. Τον εκπληκτικό Φαν Ντάικ.

Πρέπει να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω για να δούμε τέτοια αμυντική γραμμή των  πρωταθλητών Ευρώπης.

Και για να τα λέμε όλα σαν όνομα, ιστορία, τίτλους, πρεστίζ, ειδικό βάρος, φανέλα, προσωπικότητα, αλλά και ομάδα η Λίβερπουλ άξιζε να πάρει κι αυτή την κούπα.

Έχει απωθημένο τον τίτλο στην Αγγλία, αλλά και το Τσάμπιονς Λιγκ μια χαρά είναι…

Όσο για την Τότεναμ δεν θα πάει πουθενά αν δεν κάνει μεταγραφές αντάξιες του νέου γηπέδου της που είναι έργο τέχνης. Αυτό θα της δώσει τη δυναμική να μεγαλώσει σαν κλαμπ, αρκεί να το αξιοποιήσει ανάλογα.